Ο καθένας κρίνεται από τις πράξεις του και κυρίως από το αποτέλεσμα που έχουν αυτές. Κοιτάς στον καθρέφτη λοιπόν και βλέπεις έναν άγνωστο που σε κοιτάει με βλέμμα γεμάτο επιφύλαξη και -γιατί όχι- κακία. Τον σιχαίνεσαι και σε σιχαίνεται, αυτό είναι βέβαιο, δεν τα πάτε καλά, παρόλο που γνωρίζεστε τόσα χρόνια. Τον σιχαίνεσαι για όλα αυτά που έχει κάνει στους ανθρώπους που τον αγαπούν, τον σιχαίνεσαι γιατί δεν κατάφερε ποτέ να σου μοιάσει, να σε πλησιάσει και να σου απλώσει ένα χέρι βοηθείας όταν τον χρειαζόσουν. Δίνεις μια μούτζα και γυρίζεις την πλάτη, το περίεργο είναι όμως ότι και αυτός ρίχνει την δική του μούτζα και σου γυρνά την πλάτη. Τόσο κοντά λοιπόν και τόσο μακριά...

Για κάποιους πρέπει να βρέξει...

...για να ξεχάσουν όσα έμαθαν και όσα έζησαν. Για να μπορούν να βγαίνουν και να το φωνάζουν ότι μετά τη βροχή τούς αγκαλιάζει εκείνη η τόσο οικεία, τόσο γλυκειά μυρωδιά που ξεσηκώνει σκέψεις χωμένες βαθιά και ξεχασμένες στο πατάρι της μνήμης. Για να σκεφτούν πως όσο μόνοι και να νιώσουν, θα βρεθεί κάποιος να πιστέψει σ'αυτούς και να τους βοηθήσει να νικήσουν τ'ανήμερο θηρίο που λέγεται ζωή, φόβος, φυγή, σκοτάδι. Για να βαδίσουν λεύτεροι σ'ένα υγρό τοπίο ξεχνόντας πως υπάρχουν ηλιόλουστες μέρες. Για να φωνάξουν πως είναι εδώ για να ζήσουν κι άλλη βροχή...