Περίεργο ον ο άνθρωπος... θέλει να ακούγεται και όχι να ακούει...θέλει να βλέπεται μα όχι να βλέπει... θέλει να ζει μα όχι να ζουν οι άλλοι. Κάποιοι μου'πανε πως όλα τα βγάζω απ'το μυαλό μου, πως ο άνθρωπος είναι ένα καλό δημιούργημα του "Κυρίου", πως δεν είναι δυνατό να υπάρχει τόση μαυρίλα και σαπίλα εκεί έξω. Η σαπίλα υπάρχει εκεί έξω και την βλέπουμε καθημερινά, μα στην ουσία δεν έχουμε καμιά όρεξη να την κοιτάξουμε πραγματικά. Κλεινόμαστε σ'ένα καβούκι (πες το και μικρόκοσμο) και συνεχίζουμε αμέριμνοι τη ζωή μας δείχνοντας στους υπόλοιπους πόσο ευτυχισμένοι είμαστε. Αν λοιπόν όλοι είμαστε τόσο ευτυχισμένοι και τόσο ευχαριστημένοι, τότε πείτε μου ένα πράγμα μόνο...γιατί με την πρώτη ευκαιρία βγάζουμε το μάτι του αλλουνού; Γιατί βγάζουμε μια επιθετικότητα λες και νιώθουμε από παντού την απειλή; Γιατί δεν κοιτάμε να βοηθήσουμε πραγματικά τους άλλους, ώστε να μπορούμε να τα βρούμε και με τον εαυτό μας; Γιατί αποστρεφόμαστε τη δυστυχία, την φτώχεια, την πείνα, ενώ ταυτόχρονα ποζάρουμε όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε για το facebook ώστε να δείξουμε στους άλλους πόσο όμορφα περνάμε; Γιατί νιώθουμε την ανάγκη να δείξουμε στους "άλλους" πόσο ευτυχισμένοι είμαστε και πόσο απολαμβάνουμε την ζωή μας;Δεν θα ήταν προτιμότερο απλά να απολαμβάνουμε κάποια πράγματα χωρίς παράλληλα να το επιδεικνύουμε; Χωρίς να βγαίνουμε συνέχεια στην επίθεση λες και απέναντί μας βρίσκεται ο χειρότερος εχθρός;
Την ευτυχία την ζουν αυτοί που από το ποτήρι της δυστυχίας πίνουν...

Καληνύχτα...

Ούτως ή άλλως κανείς δεν πρόκειται να δώσει σημασία στις γραμμές τούτες που ξεθωριάζουν την ασχήμια της ψυχής σου. Κανείς δε θα νοιαστεί να δείξει λίγη προσοχή σε αυτά που ταλανίζουν τις μέρες και τις νύχτες μας, σε αυτά που χρωματίζουν με γκρίζα και άχαρη μπογιά τον ουρανό μας. Ζήσε κοντά στη μοναξιά και κάνε τη κατάρα της ζωής σου...

κάποιοι θα πουν πως δεν μιλάς γιατί δεν έχεις τίποτα να πεις
κάποιοι σε γέλια θα ξεσπάσουν την όψη σου σαν αντικρύσουν
κάποιοι δεκάρα δε θα δώσουν παρά μονάχα αδιαφορία
σκέψου καλά τι προτιμάς, την χλεύη ή την αδιαφορία;
σκέψου την αγκαλιά μιας μεθυσμένης αγάπης να σε καλεί κοντά της να γεννηθείς μαζί της
να ζήσεις, να πεθάνεις
με φοβίζει τούτη η βραδιά, με φοβίζει τούτη η ησυχία που βαθουλώνει το μυαλό μου και μου χαλάει τις σκέψεις
κάλλιο να καταστρέφεις παρά να καταστρέφεσαι...

Χαθήκαμε απόψε κι αυτό μου φτάνει... βρεθήκαμε σε σκοτεινά, υγρά σοκάκια που μυρίζουν μούχλα και ζέχνουν υγρασία... τα περπατήσαμε, περιπλανηθήκαμε μες στον λαβύρινθο μιας άθλιας συνοικίας, γεμάτης φανερά μυστικά που πετάγονται στο διάβα μας δίνοντάς μας λίγο

απ'το φόβο τους, τον φόβο που μας έμαθαν να φοβόμαστε, τον φόβο που μας έκαναν να απαρνηθούμε ρίχνοντάς τον στο πυρ το εξώτερο. Αρχίζεις κι εσύ να φοβάσαι μέσα σ'αυτό το συνοθήλευμα από σκοτάδι, υγρασία και ύποπτη σιωπή. Μου μιλάς για γειτονιές όμορφες, με ωραίους δρόμους, δέντρα, περιποιημένα σπίτια, ευτυχισμένους ανθρώπους. Αλήθεια, τι γυρεύεις εσύ μέσα σε τούτο το βρώμικο και άθλιο σκηνικό; Πώς βρέθηκες εδώ μες στο σκοτάδι, να ακολουθείς τα βήματά μου και να τραβιέσαι σε μέρη ποταπά και αξιολύπητα; Δεν σου αρμόζει να'σαι εδώ βουτηγμένη σε ανήλιες κατακόμβες, παρέα μόνο με εμένα, μια σκιά που σε τρομάζει και σε απωθεί. Κοίτα με και μην προσπαθείς να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω μου. Εγώ είμαι εκείνος που θα σε σύρει έξω από αυτό το μέρος και θα σε πάει εκεί που θες, πίσω στην ασφάλεια της όμορφης ζωής σου μακριά απ'την αλλόκοτη μιζέρια που τριγυρίζει τα βήματά σου. Εγώ... με μια προϋπόθεση όμως... να ψάξεις πραγματικά να βρεις ομορφιά μέσα σ'αυτή την αθλιότητα και να δεχτείς πως τέτοια μέρη βρίσκονται δίπλα σου και δεν τα βλέπεις γιατί δεν θες. Θα σε πάω εκεί που θέλεις αρκεί να αντικρύσεις την ασχήμια του κόσμου τούτου που σε έφερα... ίσως κάπως καταφέρεις να δεις και την δική σου ασχήμια...και μην εκπλαγείς αν σε τρομάξει αυτό που θα αντικρύσεις...

Εδώ που φτάσαμε...

...ας απολαύσουμε την ευτυχία της στιγμής
ας πάρουμε κι εμείς λίγη δόξα από τους εκλεκτούς
πικρές κουβέντες μιας αλλόκοτης ζωής ας τις αφήσουμε να φύγουν
πονάει βλέπεις η οργή
της ομορφιάς την θύμηση την διώχνει παράταιρα
και σε βαραίνει δίχως άλλο...