Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Περίεργο ον ο άνθρωπος... θέλει να ακούγεται και όχι να ακούει...θέλει να βλέπεται μα όχι να βλέπει... θέλει να ζει μα όχι να ζουν οι άλλοι. Κάποιοι μου'πανε πως όλα τα βγάζω απ'το μυαλό μου, πως ο άνθρωπος είναι ένα καλό δημιούργημα του "Κυρίου", πως δεν είναι δυνατό να υπάρχει τόση μαυρίλα και σαπίλα εκεί έξω. Η σαπίλα υπάρχει εκεί έξω και την βλέπουμε καθημερινά, μα στην ουσία δεν έχουμε καμιά όρεξη να την κοιτάξουμε πραγματικά. Κλεινόμαστε σ'ένα καβούκι (πες το και μικρόκοσμο) και συνεχίζουμε αμέριμνοι τη ζωή μας δείχνοντας στους υπόλοιπους πόσο ευτυχισμένοι είμαστε. Αν λοιπόν όλοι είμαστε τόσο ευτυχισμένοι και τόσο ευχαριστημένοι, τότε πείτε μου ένα πράγμα μόνο...γιατί με την πρώτη ευκαιρία βγάζουμε το μάτι του αλλουνού; Γιατί βγάζουμε μια επιθετικότητα λες και νιώθουμε από παντού την απειλή; Γιατί δεν κοιτάμε να βοηθήσουμε πραγματικά τους άλλους, ώστε να μπορούμε να τα βρούμε και με τον εαυτό μας; Γιατί αποστρεφόμαστε τη δυστυχία, την φτώχεια, την πείνα, ενώ ταυτόχρονα ποζάρουμε όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε για το facebook ώστε να δείξουμε στους άλλους πόσο όμορφα περνάμε; Γιατί νιώθουμε την ανάγκη να δείξουμε στους "άλλους" πόσο ευτυχισμένοι είμαστε και πόσο απολαμβάνουμε την ζωή μας;Δεν θα ήταν προτιμότερο απλά να απολαμβάνουμε κάποια πράγματα χωρίς παράλληλα να το επιδεικνύουμε; Χωρίς να βγαίνουμε συνέχεια στην επίθεση λες και απέναντί μας βρίσκεται ο χειρότερος εχθρός;
Την ευτυχία την ζουν αυτοί που από το ποτήρι της δυστυχίας πίνουν...

Καληνύχτα...