tag:blogger.com,1999:blog-4334242669760806812024-02-21T04:16:20.317-08:00DornierDornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.comBlogger31125tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-70869930203932450072012-06-04T12:31:00.000-07:002012-06-04T12:31:36.087-07:00<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
Γιατί την αγαπάμε τόσο τη ζωή; Γιατί της δίνουμε τόση σημασία και πασχίζουμε να την φτιάξουμε, ενώ συνάμα τη βρίζουμε και βλαστημάμε την ώρα και τη στιγμή που γεννηθήκαμε; Γιατί την προστατεύουμε και γεμίζουμε τη μέρα μας με τόσα πράγματα για να τη φτιάξουμε; <div>
<br /></div>
<div>
Τι σόι πράγμα είναι η ζωή; Τι σόι πράγμα είμαστε εμείς;<div>
<br /></div>
</div>
<div>
Άργησα πολύ να γράψω; Έγραφα για άλλους. Λάθος. Τίποτα πιο αληθινό από το να γράφεις για τον εαυτό σου. Για εκείνους που σε κάνουν τον εαυτό σου. Ο εαυτός μας είναι αυτό που μας κάνουν εκείνοι που μας αγαπούν. Αγαπώ και πονάει το κεφάλι μου στη σκέψη της απώλειας της αγάπης. Ακούω την αγάπη παντού, στη σκέψη μου, στα λόγια μου, στους φόβους, τις ενοχές, τη χαρά και τη λύπη.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Άργησα να σου γράψω γιατί φοβόμουν τις μανίες μου. Φοβόμουν τον ίδιο μου το φόβο και πάσχιζα να ανακαλύψω τι μπορεί να με κάνει καλύτερο, αντάξιο της αγάπης και της εμπιστοσύνης σου. Πάσχιζα και πασχίζω κάθε μέρα. Όσο και αν έπεισα τον εαυτό μου κάποτε ότι έπρεπε να κάτσουμε και να τα βρούμε (ή και πάλι όχι) οι δυο μας δεν το κατάφερα. Ήρθες εσύ και απέκτησα το συμπλήρωμα στον ίδιο μου τον εαυτό. Βαριά κουβέντα να λες ότι το είναι σου είναι κάποιος άλλος. Έλα όμως που μπορώ να την ξεστομίσω με σιγουριά σε σένα και να σε καλέσω στον μικρόκοσμο της ψυχής μου, να μοιραστούμε το ίδιο αστέρι, αυτό που ψάχνω και πασχίζω να ανακαλύψω στην απεραντοσύνη μου. Στη δική σου απεραντοσύνη.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Άργησα να σου γράψω αν και το άξιζες με το παραπάνω. Άργησα γιατί σε αγαπούσα μέρα με τη μέρα περισσότερο από τα υποκατάστατά μου. Άργησα γιατί έψαχνα τις λέξεις για να ξεπεράσω το φόβο μου. Το ΔΙΚΟ μου φόβο, το προσωπικό μου μαρτύριο. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Σε βρήκα και δεν πρόκειται να σε αφήσω. Θα σου σταθώ και θα σου ψιθυρίζω έστω και βουβά την ευγνωμοσύνη μου. Θα διαλύω τα σύννεφα με μια και μόνο σκέψη, τη σκέψη της κοινής μας ζωής. Και κάποτε, ίσως αύριο, ίσως πάλι όχι θα βρω το αστέρι μας και θα το κατεβάσω εδώ να το'χουμε παρέα μας.</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Και θα σου γράφω πιο συχνά. Υπόσχεση.</div>
</div>Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-16375275883462532622010-12-13T02:02:00.000-08:002010-12-13T02:17:43.755-08:00Φόρα τα γάντια σου....<span style="font-family:arial;"><br /></span><div><span style="font-family:arial;">γιατί έχει κρύο. Προσωπικά ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων εκείνων που με το που πίασουν τα πρώτα κρύα φοράω γάντια, κασκόλ και ό,τι άλλο μπορεί να με μετατρέψει σε ανθρωπόμορφο κρεμμύδι. Και αφού πάντα υπάρχουν οι καλοπροαίρετοι που θα πετάξουν σχόλια του στιλ "μα καλά, στα χιόνια πας;" είμαι προετοιμασμένος και τους δείχνω πώς μέσα σε δύο λεπτά στο κρύο τα χέρια μου γίνονται τόσο κρύα όσο και η </span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPPzj90-43TIXuBJTjsDKU7iM-_5zhjNrUfFSj3c_dHdNKFLQ5jwHVnZMv2WE6QmhNPKzJRn4yT40PzBvWkIQJo1OYa2KlaG70Zan_2Fjknaf6zOh0zku8FtVASKacstiRujWOZFWS5oHv/s1600/imittos+xioni.jpg"><span style="font-family:arial;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5550108709031989458" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 244px; CURSOR: hand; HEIGHT: 200px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPPzj90-43TIXuBJTjsDKU7iM-_5zhjNrUfFSj3c_dHdNKFLQ5jwHVnZMv2WE6QmhNPKzJRn4yT40PzBvWkIQJo1OYa2KlaG70Zan_2Fjknaf6zOh0zku8FtVASKacstiRujWOZFWS5oHv/s200/imittos+xioni.jpg" border="0" /></span></a><span style="font-family:arial;">καρδιά του Στάλιν και του Χίτλερ όταν κατέσφαζαν τον κόσμο... </span></div><div><span style="font-family:arial;">Συμπέρασμα; <em>Χίλιες φορές προετοιμασμένος παρά μάγκας και απροετοίμαστος.</em></span></div><br /><div><span style="font-family:arial;">Έτσι είναι και στη ζωή. Πολλοί λένε πως όταν κάνουμε σχέδια, ο Θεός γελάει. Ο Αϊνστάιν πάλι από την πλευρά του δήλωσε πως <em>ο Θεός δεν παίζει ζάρια</em>. Βέβαια υπάρχει και μια άλλη κατηγορία που δεν δέχεται καν ότι υπάρχει αυτός ο πάνσοφος παππούλης με τη μακριά λευκή γενιάδα, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα, το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται... Επιστρέφω στη ζωή. Δεν θα χαρακτήριζα τη δική μου ζωή καλή ή κακή. Όσα έγιναν με βοήθησαν και με έσπρωξαν προς τα εμπρός. Τα κακά λειτούργησαν σαν αλάτι στις πληγές μου για να μου θυμίζουν τι πρέπει να κάνω για να τα αποφύγω όταν ξαναρθούν. Τα καλά τα φυλάω ευλαβικά κάθε βράδυ κάτω από το μαξιλάρι μου, τα κουβαλάω φυλαχτό για όλα αυτά που με περιμένουν. Η ζωή λοιπόν είναι γεμάτη εκπλήξεις, παγίδες, χαρές, λύπες, λύπες και άλλες λύπες. Είναι γεμάτη ανατροπές, συγκινήσεις, ένα σενάριο, κακογραμμένο πολλές φορές, το οποίο όμως συγκινεί εμάς τους θεατές για αυτό και μας κρατάει δεμένους με αυτή. </span></div><br /><div><span style="font-family:arial;">Κάποιοι θα αναρωτηθούν τι σχέση έχουν τα κρύα χέρια, τα γάντια, η ζωή, ο Θεός και ο Αϊνστάιν μετάξυ τους. Η ζωή έχει ανατροπές, η ζωή παίζει παιχνίδια μαζί σου, αλλά ποτέ, μα ΠΟΤΕ όμως δεν πρέπει να σε πιάνει απροετοίμαστο. Χίλιες φορές να φοράς τα γαντάκια σου και να σε θεωρούν οι άλλοι ευάλωτο, παρά να είσαι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ευάλωτος. Χίλιες φορές να έχεις ζεστά τα χέρια σου από πριν, παρά να φορέσεις τα γάντια όταν θα έχεις ξυλιάσει από το κρύο. Δέξου τις αναποδιές σαν ευλογία που θα σε σπρώξουν ακόμα πιο μπροστά και μακριά από αυτές. </span></div><br /><div><span style="font-family:arial;"></span></div><br /><div><strong><span style="font-family:arial;">Τα λάθη άλλωστε γίνονται προκειμένου να μην τα ξανακάνουμε...</span></strong></div><br /><div></div>Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-84262314050578144382010-07-05T06:58:00.000-07:002010-07-05T07:00:17.142-07:00Σταματήστε να κατέβω...<div align="justify"><span style="font-family:arial;">Αφορμή του κειμένου αυτού αποτελεί η (για πολλοστή φορά) ανόητη συμπεριφορά της αστυνομίας στο τελευταίο συλλαλητήριο, η οποία, από όσα αναφέρουν άνθρωποι που συμμετείχαν σε αυτό, έκανε χρήση δακρυγόνων μέσα σε σταθμούς του μετρό και του ηλεκτρικού.<br />Ήταν δεδομένο ότι το χτύπημα στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη θα έδινε στην ΕΛ.ΑΣ. το έρεισμα που χρειαζόταν και το οποίο δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιείται από τα σώματα ασφάλειας: αυτό της εκδίκησης. Το βλέπουμε καθημερινά στους δρόμους, τις πλατείες και τις γειτονιές. Ο πολίτης δεν εμπιστεύεται τον αστυνομικό και (το χειρότερο) ο αστυνομικός δεν εμπιστεύεται τον πολίτη. Έτσι αντί ο αστυνομικός να κάνει σωστά τη δουλειά του (που δεν είναι άλλη από το να προστατεύει εμένα κι εσένα) επιδίδεται σε άσκηση πυγμής και εξουσίας. Τη στιγμή που η Αθήνα γκετοποιείται ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων δυτικοευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, η ΕΛ.ΑΣ. αναλώνεται σε επίδειξη ακολουθώντας το μότο: είμαστε εδώ. Για αυτό πλέον αποτελεί καθημερινό θέαμα η παρουσία μηχανών της ομάδας ΔΙΑΣ σε κάθε πλατεία και κεντρικό δρόμο των προαστίων. Παρόλα αυτά, κι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σχιζοειδές φαινόμενο, η εγκληματικότητα χτυπά την πόρτα όχι μόνο κεντρικών αλλά και απόκεντρων σημείων της πρωτεύουσας, όλοι μας ή έχουμε πέσει θύμα ληστείας ή γνωρίζουμε κάποιον που του συνέβη κάτι τέτοιο, άρα οδηγούμαστε στο μόνο ασφαλές συμπέρασμα που δεν είναι άλλο από το ότι η ΕΛ.ΑΣ. δεν κάνει σε καμία περίπτωση σοβαρά τη δουλειά της.<br />Κι εύλογα θα’ρθει κάποιος αναγνώστης και θα ρωτήσει: και τι περιμένεις να κάνει στις πορείες, να κάθεται αμέτοχη; Κι εγώ θα του απαντήσω πολύ απλά, χρησιμοποιώντας τις εμπειρίες που κουβαλώ από την αλλοδαπή: περιμένω να μην επιτίθεται σε δίκαιους και αδίκους κατά την παροιμία «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά». Περιμένω να συλλαμβάνει μεμονωμένα τα ταραχοποιά στοιχεία χωρίς να ξυλοκοπεί και χωρίς να κάνει χρήση όλων των ληγμένων χημικών που υπάρχουν στις αποθήκες της. Περιμένω να έχει έτοιμες κλούβες προκειμένου να κάνει προσαγωγές ΜΟΝΟ εκείνων των ατόμων που αποδεδειγμένα διέπραξαν κάποιο αδίκημα.<br />Σήμερα μάθαμε για επιθέσεις εναντίον ανθρώπων, οι οποίοι είχαν την ατυχία να χρησιμοποιήσουν ως επιβάτες το μετρό και τον ηλεκτρικό. Μάθαμε ότι η αστυνομία προέβη σε άσκοπη ρίψη δακρυγόνων μέσα στους σταθμούς. Μάθαμε ότι την πλήρωσαν αθώοι πολίτες που ήθελαν να κάνουν χρήση του δημοκρατικού δικαιώματος της διαδήλωσης.<br />Δεν εκπλήσσομαι βέβαια για τη συμπεριφορά της ΕΛ.ΑΣ., γιατί και αυτοί πριν φορέσουν τη στολή ήταν πολίτες σαν όλους μας. Η ΕΛ.ΑΣ. δυστυχώς κουβαλάει εδώ και χρόνια τα σύνδρομα και τα συμπλέγματα της προβληματικής κι ελλειμματικής κοινωνίας μας...<br />Και κάτι τελευταίο: πώς είναι δυνατόν να την πληρώνει ο κάθε απλός πολίτης που διαδηλώνει και όλοι εκείνοι οι επαγγελματίες ταραχοποιοί που ταλαιπωρούν εδώ και δεκαετίες το κέντρο της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων να παραμένουν ασύλληπτοι; Έλα μου ντε...</span></div>Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-1788459808825465772010-04-30T01:27:00.000-07:002010-04-30T04:38:17.284-07:00Έλληνας, νεοέλληνας...<div align="justify"><span style="font-family:georgia;"> Μου αρέσει να πηγαίνω στα μπουζούκια. Και τι έγινε δηλαδή που έχουν 200 Ευρώ το μπουκάλι, Έλληνας είμαι κύριέ μου και μόνο εμείς οι Έλληνες ξέρουμε τι θα πει αληθινή διασκέδαση. Αν δεν δώκω 200 Ευρώ για να ακούσω τον μεγάλο καλλιτέχνη σε ποιόν θα τα δώκω; Και τι δηλαδή, να κλειστώ σπίτι μου και να μην βγαίνω; Αλλιώς έχω μάθει, δεν λέω, καλά και τα μπαράκια, αλλά τα μπουζούκια έχουν άλλη χάρη. Έχεις δει πουθενά αλλού στον κόσμο τέτοιο πράγμα; Φέρε έναν από αυτούς τους ξενέρωτους τους Ευρωπαίους και θα πάθει πλάκα με αυτό που γίνεται στα μπουζούκια. Τι να μας πουν και αυτοί δηλαδή; Που θεωρούν διασκέδαση να μεθοκοπάνε με μπύρες; Και αν δεν ήταν κάποιοι «ψευτοεκσυγχρονιστές» θα γούσταρα να σπάσω και μερικά πιάτα, γιατί όπου και να πας στο εξωτερικό σε ρωτάνε για αυτό, τους κάνει εντύπωση, πώς να το πω;<br /> Γουστάρω να βγαίνω στην ταβέρνα με την παρέα και να τρώω παϊδάκια, ψαρονέφρια, τζατζίκια και μπουγιουρντί άμα λάχει (καθότι κρατάω και από βόρεια Ελλάδα)... τι να μας πουν δηλαδή οι ξενέρωτοι, οι κοκκινομούρηδες οι Ευρωπαίοι που έρχονται εδώ για διακοπές και τρώνε δυο άτομα μια χωριάτικη; Τους βλέπω κάθε καλοκαίρι που πάω στις Κυκλάδες. Δεν ξέρουν μωρέ τι θα πει ζωή, δεν βλέπουν εμάς πώς καλοπερνάμε; Είναι δυνατόν να τη βγάζεις με μια χωριάτικη, ένα μπουκάλι νερό και μια πατάτες;<br /> Επίσης γουστάρω τα γρήγορα αμάξια. Εντάξει, λεφτά δεν παίζουν, αλλά ευτυχώς κάτι θα τσοντάρουν οι γονείς, θα πάρω κι ένα δανειάκι από την τράπεζα (θα μου το βγάλει ένας γνωστός που έχω) και θα πάω να χτυπήσω ένα φτιαγμένο Χόντα που βρήκα, ευκαιρία σου λέω. Πάει ο άλλος και παίρνει το μεταχειρισμένο το χιλιαράκι. Τι να το κάνω εγώ τέτοιο αμάξι; Αν είναι να αγοράσεις αμάξι πρέπει να έχει και τα αλογάκια του, το ηχοσύστημά του και να πιάνει και μια τελική στα 220. Πες μου δηλαδή σοβαρά, αξίζει να πάω να πάρω κανέναν κουβά με ρόδες; Όχι βέβαια, μην τρελαθούμε...<br /> Μην ξεχάσω και τις διακοπές που ανέφερα παραπάνω... Εγώ κύριέ μου δουλεύω όλο το χρόνο σαν το σκυλί. Δεν δικαιούμαι να πάω στο νησάκι να καλοπεράσω; Εντάξει, κάτι γνωστοί πήγαν πέρσι Πελοπόννησο, αλλά άλλη χάρη έχει το νησάκι. Ε, θα βγει λίγο ακριβό το πλοίο, το ξενοδοχείο επίσης κοστίζει το κατιτίς του (σιγά μη μείνω σε ενοικιαζόμενα), λίγο τα ποτάκια μας, τα σφηνάκια και τα υποβρύχιά μας, θα μου κοστίσει κάτι παραπάνω, αλλά τουλάχιστον θα αξίζει τον κόπο. Για εξωτερικό δεν το συζητώ, εντάξει δεν λέω, έχει καλά πακέτα, αλλά τι να το κάνω; Να τρέχω σαν τον φλώρο στα μουσεία και στα αξιοθέατα;<br /> Κάτι άκουσα σήμερα για νέα μέτρα, για ΔΝΤ, για περικοπές... βασικά τα πράγματα έχουν σφίξει λίγο, ακρίβυνε και η βενζίνα, αλλά εντάξει μωρέ, Έλληνες είμαστε, θα την βρούμε την άκρη. Κάπως θα τα βολέψουμε... και στην τελική μια ζωή την έχουμε, έτσι δεν είναι; Τα σάβανα άλλωστε δεν έχουν τσέπες...<br />...<br />...<br />...<br />...<br />Καληνύχτα Έλληνα, καληνύχτα Ελλάδα...</span></div>Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-26946650853732045422010-02-08T09:54:00.000-08:002010-02-08T09:55:27.469-08:00Το όνειρο της Ευρώπης<div align="justify"><span style="font-family:arial;">Η Ευρώπη ονειρεύτηκε. Ονειρεύτηκε χιονισμένα βουνά, πυκνά δάση, πράσινους λόγους, ποτάμια, λίμνες και πόλεις. Ονειρεύτηκε μια χώρα, όπου οι άνθρωποι είχαν μάθει να πετούν όπως τα πουλιά και να κολυμπούν όπως τα ψάρια. Πτητικές συσκευές ανέβαιναν στον ουρανό σαν πυροτεχνήματα, ενώ κάτω ανάμεσα στα σπίτια υπήρχε κίνηση. Ψηλοί πύργοι και κτίρια συμβόλιζαν το πνεύμα ανακάλυψης των κατοίκων της. Οι διανοούμενοι εργάζονταν ώστε να βελτιώσουν την ζωή και να την κάνουν πιο ειρηνική. Είχε συναφθεί συμμαχία με σύμβολο 12 αστέρια, ώστε να μην ξεσπάσει ποτέ ξανά πόλεμος και βία. Ήταν ένα πνεύμα κάτω από τα βουνά, τα οποία συζητούσαν για μουσική και μεγάλα έργα τέχνης. Εφευρέσεις είχαν μετατρέψει την νύχτα σε μέρα και είχαν προσφέρει στον άνθρωπο μια ζωή χωρίς πείνα, δίψα, κρύο και ανάγκη. Τα πλοία ταξίδευαν με τη βοήθεια ενός μόνο ανθρώπου και υπήρχαν καράβια, με τα οποία μπορούσε κάποιος να φτάσει μέχρι τον πυθμένα της θάλασσας. Οι ξένοι γίνονταν δεκτοί σε αυτή τη χώρα, γιατί η φιλοξενία αποτελούσε υψηλή αξία. Η σχέση ανθρώπου και ζώου είχε επαναξιολογηθεί εδώ και λίγο καιρό. Ο άνθρωπος ένιωθε συμπόνια για το ον που υπέφερε. Μια άλλη και ίσως η σημαντικότερη αξία ήταν ότι ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος. Μια εξέχουσα προσωπικότητα το έθεσε ως εξής:: Ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί ελεύθερος, είναι ελεύθερος και δεν γεννιέται με αλυσίδες. Η κόρη του Βασιλιά φαντάστηκε εκείνη την νύχτα γάμου με τον Δία μια περήφανη, ελεύθερη και μορφωμένη χώρα, μια ήπειρο με πολλά πρόσωπα, όπου οι αντιθέσεις συνδέονται μεταξύ τους με πολύπλευρο τρόπο.<br />Όταν ξύπνησε η Ευρώπη είδε ότι περιτριγυριζόταν από βουκολικά τοπία, θάμνους, μέλλισες, ψάρια στην κοντινή λίμνη. Κάποιος έπαιζε φλάουτο: νύμφες που χοροπηδούσαν, όλα τα είδη κατσικιών, καρποί, ένας σαμπούκος, βελανιδιές, τις οποίες έπιανε κι έτριβε την παλάμη. Κορίτσια χόρευαν ανάλαφρα σε μαλακά λιβάδια λουλουδιών. Πλούσια δροσιά είχε πέσει σε ανθισμένα τριαντάφυλλα και στο μαλακό γρασίδι. Τσακάλια, λύκοι, λιοντάρια, μοσχάρια, ένας αρμένικος τίγρης, ναι, ακόμα και οι πέτρες κρυφάκουγαν τα τραγούδια του ποιμένα Θυρίδος. Άγρια ζώα και άνθρωποι έχουν ενωθεί με τη μαγική δύναμη της έγχορδης μουσικής. Το καλύτερο κρασί, γάλα που ρέει και ώριμα κάστανα, σταφύλια, ψωμί κι ένα κύπελλο, άρωμα από θυμάρι, άσπρα μυρωδάτα φύλλα σκόρδου, σύκα και χρυσά μήλα, ένα καταρράκτης πέφτει από ένα βράχο, μια πικέα βρίσκεται στην πηγή, βελανιδιές, βράχοι και ταμάριξ. Αλλά πού βρισκόταν ο Δίας; Δεν ήταν πλέον εκεί, ο Θεός την είχε παρατήσει: την είχε ξεχάσει μήπως; Ήταν σωστό να ακολουθήσει τον λευκό ταύρο, ο οποίος μύριζε κρόκο και ήταν στολισμένος με λουλούδια; Δεν θα ήταν καλύτερα να είχε μείνει στην γη των Φοινίκων, τον σημερινό Λίβανο, στη μητέρα της Τηλέφασσα, αυτή που φωτίζει πάντα, και στον πατέρα της Αγήνορα, γιο του Ποσειδώνα; Ήταν λάθος να διασχίσει τη θάλασσα στη ράχη του ταύρου, λάθος να σκαρφαλώσει σε νέες κορυφές, λάθος να κοιτάξει στο ανοικτό αντί να μείνει στην πατρίδα. Δεν ήταν σωστό να αγαπήσει τον Θεό στην Κρήτη κάτω από τον πλάτανο, το πάντα πράσινο δέντρο. Έτρεμαν τα γόνατα και η καρδιά της. Έπεσε πάλι σε ανήσυχο ύπνο στη μεγάλη θάλασσα του Είναι (gran mar dell΄ essere). Πώς είμαι διαφορετική από το ρεύμα, αφού βυθίζομαι στα κύματά του και χάνω μέσα σε αυτό τις σκέψεις μου;<br />Αυτή τη φορά ονειρεύτηκε πολέμους και γκρίζο. Κλέβουν, καίνε, βιάζουν, πρώτα στη δική της και μετά σε ξένη χώρα. Αναπαράγουν υβρίδια και κάνουν λόγο για αιώνια ζωή χωρίς θάνατο, όμως μόνο για το δικό τους καλό. Οι άλλοι υποφέρουν. Οι ιπτάμενες μηχανές πετούν θανατηφόρα φορτία σε ανθρώπους, ζώα και φυτά: καρδιά του σκότους, Είμαι η πύλη της πόλης του πόνου. Είμαι η πύλη του αιώνιου μαρτυρίου... όποιος εισέρχεται εδώ πρέπει να εγκαταλείψει κάθε ελπίδα! Ο ουρανός που ήταν το σύμβολο της θεϊκής ειρήνης βρέχει τώρα θάνατο. Και στην θάλασσα από άμμο βυθίστηκε μια βροχή / Από πλατιές σπίθες σε αργές πτώσεις, ... έτσι έπεφτε η αιώνια φωτιά, / ... καημένα χέρια! καμιά φορά δεν βρήκε ησυχία ο χορός της, σύντομα εδώ, σύντομα εκεί / πετάνε πάντα νέα μαρτύρια. Από τις αίθουσες ακούγονται κραυγές. Μια γκριμάτσα φωνάζει στο μικρόφωνο, βιάζεται, πιέζει, δείχνει με το δάκτυλο το ρολόι. «Ο χρόνος είναι χρήμα και το χρήμα είναι ενέργεια!» Τα σώματα ήταν γυμνά και παραμορφωμένα από τις δυνάμεις που ασκούνταν πάνω τους. Μέσα από τις φλόγες πρόβαλλαν χέρια, ένας μακρύς λαιμός, το πηγούνι και τα γεμάτα τρόμο πρόσωπα, δαιμονικός κόσμος όπου τα σώματα ανθρώπων και ζώων κινούνταν φοβισμένα προς τα πάνω. Τι είχε συμβεί, προς τι ο εφιάλτης αυτός; Προς τι αυτή η καταδίκη; Δεν υπάρχει τίποτα πιο καταστροφικό από τον ίδιο τον άνθρωπο! Χωρούσε ακόμα η ποίηση στον κόσμο αυτό; Μόνο ανόητοι μόνο ποιητές. Ποιός φόβος κατέβαλε ξαφνικά την Ευρώπη; Στην ερώτηση αυτή δεν ήξερε κανείς την απάντηση, αλλά όλοι συμφωνούσαν ότι ο εφιάλτης έπρεπε να τελειώσει.<br />Η Ευρώπη ξύπνησε και ο Δίας επέστρεψε, του έδωσε τρεις γιους, τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδόνα. Εκείνος της πρόσφερε τρία δώρα: ένα δόρυ που πετύχαινε πάντα το στόχο του, τον γρηγορότερο σκύλο του κόσμου, τον Λαίλαπα, και τον Τάλο, τον άνθρωπο του μπρούντζου, ο οποίος καθημερινά διέσχιζε την Κρήτη και κυνηγούσε εχθρούς. Τελικά η Ευρώπη έγινε σύζυγος του βασιλιά της Κρήτης Αστερίωνα, στον οποίο έδωσε κόρη την Κρήτη. Ο Αστερίωνας υιοθέτησε τους γιους της κι έχρισε κληρονόμο τον Μίνωα. Όταν ο πατέρας της Ευρώπης Αγήνορας έστειλε τους γιους του με την εντολή να επιστρέψουν μόνο με την Ευρώπη, δεν τους ξαναείδε ποτέ. Ο Μίνωας έγινε βασιλιάς της Κρήτης μετά από έναν καυγά με τους αδερφούς του. Αφού ζήτησε από τον Ποσειδώνα ένα ζώο για θυσία κι εκείνος του έστειλε έναν εντυπωσιακό ταύρο, τον οποίο ο Μίνωας δεν ήθελε να θυσιάσει λόφω της ομορφιάς του, ερωτεύθηκε η κόρη του Ήλιου και σύζυγος του Μίνωα Πασιφάη με τον ταύρο. Η Πασιφάη διέταξε τον Αθηναίο τεχνίτη Δαίδαλο να κατασκευάσει ένα κούφιο ξύλινο ομοίωμα αγελάδας, όπου κρύφτηκε εκείνη και ζευγάρωσε με τον ταύρο. Η Πασιφάη είχε πολλά παιδιά με τον Μίνωα: τον Κατρέα, τον Δευκαλίωνα, τον Γλαύκο, τον Ανδρόγεο, την Ακάλλη, την Αριάδνη, την Φαίδρα και την Ξενοδίκη. Με την ένωσή της με τον ταύρο γεννήθηκε το τέρας Μινώταυρος, ο οποίος είχε κεφάλη ταύρου και σώμα ανθρώπου. Ο Μίνωας ντράπηκε κι έδωσε εντολή στο Δαίδαλο να χτίσει έναν υπόγειο Λαβύρινθο, όπου έκρυψε τον Μινώταυρο. Ο Μίνωας έβαλε ως στόχο να εξουσιάσει θάλασσες και χώρες.<br />Ο Λαβύρινθος ήταν ένα δίκτυο από υπόγειους διαδρόμους με μια και μοναδική είσοδο. Όποιος έμπαινε σε αυτόν δεν μπορούσε να ξαναβγεί. Ο Μινώταυρος ζούσε στο κέντρο των εγκαταστάσεων. Τρεφόταν με ανθρώπινο κρέας, το οποίο ζητούσε ο Μίνωας από τους Αθηναίους, στους οποίους ασκούσε εξουσία: Έπρεπε να του στέλνουν κάθε 9 χρόνια ως φόρο τιμής 7 νέους κι 7 παρθένες, τους οποίους έτρωγε το τέρας, μέχρι που ο μεγαλύτερος ήρωας των Αθηναίων, ο Θησέας, γιος του Θεού Ποσειδώνα και της κόρης του Πιτθέα Αίθεα, με τη βοήθεια του Δαιδάλου και της Αριάδνης, η οποία του έδωσε το μίτο για να μπορέσει να βγει ξανά από τον Λαβύρινθο, το σκότωσε. Όταν ο Μίνωας ανακάλυψε την προδοσία του Δαιδάλου τον έκλεισε μαζί με το γιο του Ίκαρο στον Λαβύρινθο. Η ανάγκη όμως έσωσε τον Δαίδαλο! Κατασκεύασε από κερί φτερούγες, τις οποίες στερέωσε ώστε να μπορούν να πετάξουν σαν πουλιά. Πριν ξεκινήσουν τόνισε στον γιο του ότι δεν έπρεπε να πετάξει ούτε πολύ ψηλά ούτε χαμηλά, γιατί κοντά στον ήλιο θα έλιωνε το κερί και κοντά στο νερό θα βάραιναν τα φτερά. Πέταξαν βορειοανατολικά, πάνω από την Πάρο, τη Δήλο και την Σάμο, αλλά κάποια στιγμή ο Ίκαρος πήρε θάρρος και πέταξε πιο ψηλά. Πλησίασε τον ήλιο, το κερί στις φτερούγες έλιωσε κι έπεσε στη θάλασσα. Ο Δαίδαλος, αθηναίος εφευρέτης, ζωγράφος και τεχνίτης, του οποίου το όνομα σήμαινε «πολυμήχανος», προσγειώθηκε στο νησί, το οποίο τώρα ονομάζεται Ικαρία.</span></div>Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-78673681168530816652009-09-03T11:12:00.000-07:002009-09-03T11:23:14.857-07:00<span style="font-family:trebuchet ms;">Περίεργο ον ο άνθρωπος... θέλει να ακούγεται και όχι να ακούει...θέλει να βλέπεται μα όχι να βλέπει... θέλει να ζει μα όχι να ζουν οι άλλοι. Κάποιοι μου'πανε πως όλα τα βγάζω απ'το μυαλό μου, πως ο άνθρωπος είναι ένα καλό δημιούργημα του "Κυρίου", πως δεν είναι δυνατό να υπάρχει τόση μαυρίλα και σαπίλα εκεί έξω. Η σαπίλα υπάρχει εκεί έξω και την βλέπουμε καθημερινά, μα στην ουσία δεν έχουμε καμιά όρεξη να την κοιτάξουμε πραγματικά. Κλεινόμαστε σ'ένα καβούκι (πες το και μικρόκοσμο) και συνεχίζουμε αμέριμνοι τη ζωή μας δείχνοντας στους υπόλοιπους πόσο ευτυχισμένοι είμαστε. Αν λοιπόν όλοι είμαστε τόσο ευτυχισμένοι και τόσο ευχαριστημένοι, τότε πείτε μου ένα πράγμα μόνο...γιατί με την πρώτη ευκαιρία βγάζουμε το μάτι του αλλουνού; Γιατί βγάζουμε μια επιθετικότητα λες και νιώθουμε από παντού την απειλή; Γιατί δεν κοιτάμε να βοηθήσουμε πραγματικά τους άλλους, ώστε να μπορούμε να τα βρούμε και με τον εαυτό μας; Γιατί αποστρεφόμαστε τη δυστυχία, την φτώχεια, την πείνα, ενώ ταυτόχρονα ποζάρουμε όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε για το facebook ώστε να δείξουμε στους άλλους πόσο όμορφα περνάμε; Γιατί νιώθουμε την ανάγκη να δείξουμε στους "άλλους" πόσο ευτυχισμένοι είμαστε και πόσο απολαμβάνουμε την ζωή μας;Δεν θα ήταν προτιμότερο απλά να απολαμβάνουμε κάποια πράγματα χωρίς παράλληλα να το επιδεικνύουμε; Χωρίς να βγαίνουμε συνέχεια στην επίθεση λες και απέναντί μας βρίσκεται ο χειρότερος εχθρός;<br />Την ευτυχία την ζουν αυτοί που από το ποτήρι της δυστυχίας πίνουν...<br /><br />Καληνύχτα...</span>Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-69695484127817270392009-03-21T10:13:00.001-07:002009-03-21T10:15:47.788-07:00Ούτως ή άλλως κανείς δεν πρόκειται να δώσει σημασία στις γραμμές τούτες που ξεθωριάζουν την ασχήμια της ψυχής σου. Κανείς δε θα νοιαστεί να δείξει λίγη προσοχή σε αυτά που ταλανίζουν τις μέρες και τις νύχτες μας, σε αυτά που χρωματίζουν με γκρίζα και άχαρη μπογιά τον ουρανό μας. Ζήσε κοντά στη μοναξιά και κάνε τη κατάρα της ζωής σου...Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-5519466465973811022009-03-15T15:53:00.000-07:002009-03-15T15:57:48.988-07:00κάποιοι θα πουν πως δεν μιλάς γιατί δεν έχεις τίποτα να πεις<br />κάποιοι σε γέλια θα ξεσπάσουν την όψη σου σαν αντικρύσουν<br />κάποιοι δεκάρα δε θα δώσουν παρά μονάχα αδιαφορία<br />σκέψου καλά τι προτιμάς, την χλεύη ή την αδιαφορία;<br />σκέψου την αγκαλιά μιας μεθυσμένης αγάπης να σε καλεί κοντά της να γεννηθείς μαζί της<br />να ζήσεις, να πεθάνεις<br />με φοβίζει τούτη η βραδιά, με φοβίζει τούτη η ησυχία που βαθουλώνει το μυαλό μου και μου χαλάει τις σκέψεις<br />κάλλιο να καταστρέφεις παρά να καταστρέφεσαι...Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-4322845244886022762009-03-12T12:04:00.000-07:002009-03-12T12:56:20.899-07:00<div>Χαθήκαμε απόψε κι αυτό μου φτάνει... βρεθήκαμε σε σκοτεινά, υγρά σοκάκια που μυρίζουν μούχλα και ζέχνουν υγρασία... τα περπατήσαμε, περιπλανηθήκαμε μες στον λαβύρινθο μιας άθλιας συνοικίας, γεμάτης φανερά μυστικά που πετάγονται στο διάβα μας δίνοντάς μας λίγο </div><div>απ'το φόβο τους, τον φόβο που μας έμαθαν να φοβόμαστε, τον φόβο που μας έκαναν να <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0rSR1lMoqEf_dgINEctNfWLBnS1TPTloSLY1TL-aaqzT0y8gPgKhLL4YdU1hG8HmTwPe3agoPKQgVPWplQix-bJcj_RDV3a6GcGuYXxcpVvKQJLJ8YRntIVVAiFQRswZI2NmBqQv2rFsh/s1600-h/Dark_City_by_Audic.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5312392365276296770" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 204px; CURSOR: hand; HEIGHT: 141px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0rSR1lMoqEf_dgINEctNfWLBnS1TPTloSLY1TL-aaqzT0y8gPgKhLL4YdU1hG8HmTwPe3agoPKQgVPWplQix-bJcj_RDV3a6GcGuYXxcpVvKQJLJ8YRntIVVAiFQRswZI2NmBqQv2rFsh/s200/Dark_City_by_Audic.jpg" border="0" /></a>απαρνηθούμε ρίχνοντάς τον στο πυρ το εξώτερο. Αρχίζεις κι εσύ να φοβάσαι μέσα σ'αυτό το συνοθήλευμα από σκοτάδι, υγρασία και ύποπτη σιωπή. Μου μιλάς για γειτονιές όμορφες, με ωραίους δρόμους, δέντρα, περιποιημένα σπίτια, ευτυχισμένους ανθρώπους. Αλήθεια, τι γυρεύεις εσύ μέσα σε τούτο το βρώμικο και άθλιο σκηνικό; Πώς βρέθηκες εδώ μες στο σκοτάδι, να ακολουθείς τα βήματά μου και να τραβιέσαι σε μέρη ποταπά και αξιολύπητα; Δεν σου αρμόζει να'σαι εδώ βουτηγμένη σε ανήλιες κατακόμβες, παρέα μόνο με εμένα, μια σκιά που σε τρομάζει και σε απωθεί. Κοίτα με και μην προσπαθείς να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω μου. Εγώ είμαι εκείνος που θα σε σύρει έξω από αυτό το μέρος και θα σε πάει εκεί που θες, πίσω στην ασφάλεια της όμορφης ζωής σου μακριά απ'την αλλόκοτη μιζέρια που τριγυρίζει τα βήματά σου. Εγώ... με μια προϋπόθεση όμως... να ψάξεις πραγματικά να βρεις ομορφιά μέσα σ'αυτή την αθλιότητα και να δεχτείς πως τέτοια μέρη βρίσκονται δίπλα σου και δεν τα βλέπεις γιατί δεν θες. Θα σε πάω εκεί που θέλεις αρκεί να αντικρύσεις την ασχήμια του κόσμου τούτου που σε έφερα... ίσως κάπως καταφέρεις να δεις και την δική σου ασχήμια...και μην εκπλαγείς αν σε τρομάξει αυτό που θα αντικρύσεις...</div>Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-90323930765678377152009-01-12T02:07:00.000-08:002009-01-12T02:12:41.550-08:00Εδώ που φτάσαμε......ας απολαύσουμε την ευτυχία της στιγμής<br />ας πάρουμε κι εμείς λίγη δόξα από τους εκλεκτούς<br />πικρές κουβέντες μιας αλλόκοτης ζωής ας τις αφήσουμε να φύγουν<br />πονάει βλέπεις η οργή<br />της ομορφιάς την θύμηση την διώχνει παράταιρα<br />και σε βαραίνει δίχως άλλο...Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-45193884561944427122008-12-10T13:01:00.000-08:002008-12-10T13:02:43.224-08:00Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008... ώρα 6 το απόγευμα, έχει νυχτώσει και κατεβαίνω στο κέντρο της Αθήνας να πάω στο μάθημα ιταλικών. Πολλοί σκέφτονται ότι μόνο ένας τρελός θα κατέβαινε για κάτι τόσο "ασήμαντο" στο κέντρο της πόλης ύστερα από όσα έχουν προηγηθεί... Σάββατο 6 Δεκεμβρίου... ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει στα Εξάρχεια νεκρός από τις σφαίρες ειδικού φρουρού. Ακολουθεί μπαράζ συγκρούσεων ανάμεσα σε ομάδες νεαρών και ΜΑΤ. Η Δευτέρα προμηνύεται δύσκολη, λόγω συλλαλητηρίου που έχει προγραμματιστεί στα Προπύλαια. Δεν θέλω να πιστέψω ότι η βία θα επικρατήσει... Αποφασίζω να κατεβώ στο κέντρο, να ακολουθήσω τους φυσιολογικούς ρυθμούς της ζωής μου, να μην αφήσω το φόβο και το μίσος να με κυριεύσουν. Μια συγκέντρωση είναι άλλωστε, μια συγκέντρωση που κάποιοι άνθρωποι, θέλουν να εκφράσουν τον πόνο τους για ένα παιδί που χάθηκε. Ένα παιδί 15 χρονών...<br /><br />Στο Σύνταγμα βλέπω κόσμο μαζεμένο, έτοιμο να πάει στα Προπύλαια. Κοντοστέκομαι, ανάβω ένα τσιγάρο, για να δω, να αφουγκραστώ την ατμόσφαιρα, να καταλάβω κι εγώ τι συμβαίνει... κάποιοι νεαροί με καλυμμένα τα πρόσωπά τους επιτίθενται, λεκτικά κυρίως στα ΜΑΤ που βρίσκονται μπροστά στην Βουλή. Τα ΜΑΤ... μου δίνουν εικόνα ανθρώπων που εκείνη την στιγμή δεν ξέρουν τι να κάνουν... μέσα σε δευτερόλεπτα βρίσκονται περικυκλωμένοι, ναι αυτοί, οι άνθρωποι που είναι εδώ για να προστατεύσουν εμένα κι εσένα, από 15χρονους-16χρονους και δεν ξέρουν τι να κάνουν... και τότε μέσα στον πανικό τους εξαπολύουν επίθεση. Μεμονωμένα πιάνουν νεαρούς, τον ένα 3 μέτρα μακριά από μένα, και τους χτυπούν αλύπητα. 4-5 "όργανα της τάξης" σε ένα παιδαρέλι 15 χρονών... σκέφτομαι... τι φταίει; η έλλειψη παιδείας και κουλτούρας από ένα καταρρέον εκπαιδευτικό σύστημα που έδωσε την πέτρα στο παιδί αυτό να την πετάξει; η έλλειψη οργάνωσης, εκπαίδευσης ή και αυτή η ανικανότητα ακόμα των αστυνομικών, οι οποίοι χειρίζονται μια κατάσταση με τον πλέον λάθος τρόπο; Φταίω εγώ που άφησα το εξωτερικό για να επιστρέψω στην πατρίδα μου, να την βοηθήσω όσο μπορεί να πάει μπροστά;<br />Ο κόσμος κοιτάει με βλέμμα απόγνωσης κάδους να καίγονται, τα δακρυγόνα κάνουν την ατμόσφαιρα αποπνικτική... συνεχίζω τον δρόμο μου για την Μπενάκη. Περνώντας την Ακαδημίας βλέπω κόσμο να κατεβαίνει στα Προπύλαια, να δώσει το παρόν στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Φτάνω στο φροντιστήριο. Οι λίγοι τολμηροί που κάναμε το μεγάλο βήμα να κατεβούμε μια τέτοια ημέρα στο κέντρο της πόλης συνειδητοποιούμε ότι μάθημα δεν θα γίνει... δυμοιρίες των ΜΑΤ περνούν ακριβώς κάτω από το κτίριο και κατευθύνονται στον άξονα Σύνταγμα-Ομόνοια... αποφασίζουμε να φύγουμε... μαθαίνουμε ότι έχουν κλείσει οι σταθμοί του μετρό στην Ομόνοια και το Πανεπιστήμιο. Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έχουν ολοκληρωθεί και ομάδες νεαρών "κουκουλοφόρων", όπως αρέσκονται να τους χαρακτηρίζουν τα μέσα, έχουν αναλάβει δράση... το κέντρο φλέγεται και η αστυνομία έχει δημιουργήσει έναν κλοιό γύρω τους... αδυνατώ να πιστέψω ότι για πολλοστή φορά παρακολουθούμε αυτή την τυφλόμυγα της βίας στην πόλη μας... αδυνατώ να πιστέψω ότι για πολλοστή φορά κλαίμε για νεκρό από την ασυδοσία της αστυνομίας, για υλικές καταστροφές από "αντιεξουσιαστές", ότι φοβόμαστε ακόμα και για την ακεραιότητα του εθνικού μας πλούτου, του Αρχαιολογικού Μουσείου, της Εθνικής Βιβλιοθήκης... (σκέφτομαι ότι ούτε οι μεν ούτε οι δε γνωρίζουν την πνευματική αξία των κτιρίων αυτών...)<br />Κάπως καταφέρνω να επιστρέψω σπίτι, περνώντας μέσα από τα Εξάρχεια, τα οποία εκείνη την ώρα ήταν στην κυριολεξία η πιο ήσυχη γειτονιά της πόλης...<br />Στο Facebook γίνομαι μάρτυρας μιας πρωτοφανούς δραστηριότητας... δημιουργούνται γκρουπ για το νεκρό παιδί, μηνύματα εχθρικά για την αστυνομία διαδέχονται το ένα μετά το άλλο. Αποφασίζω να μην πάρω θέση... είναι τόσο τραγικό το συμβάν της δολοφονίας ενός παιδιού που θεωρώ περιττά τα πολλά λόγια. Αυτό είναι το πρόβλημα στον τόπο αυτό... μιλάμε πολύ και σκεφτόμαστε λίγο... μισούμε και αγαπάμε πολύ, παθιαζόμαστε... κι όμως έχουμε την ποιότητα και την ενέργεια να βγάλουμε κάτι καλό... δεν το βγάζουμε όμως...<br />Σήμερα είναι Τετάρτη και έχουν συμβεί διάφορα. Έχουν ακουστεί σχεδόν τα πάντα, από σενάρια συνομοσίας μέχρι φόβους για κύρηξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Άλλοι μιλάνε για την αρχή της αντίδρασης του κόσμου απέναντι σε ένα σύστημα που αντιμετωπίζει σοβαρή κρίση.<br />Επιτρέψτε μου να αφήσω στην άκρη τις θεωρίες. Είπα ότι τέτοιες στιγμές ίσως δεν θα έπρεπε να λέμε πολλά. Επιτρέψτε μου να πω ότι αυτό που είδα είναι μίσος, φόβος, απόγνωση, αντίδραση. Είδαμε όλοι τι έγινε χθες στην Πάτρα. Πολίτες ήρθαν σε σύγκρουση με κουκουλοφόρους. Εκεί φτάσαμε λοιπόν... να βλέπουμε παντού εχθρούς.<br />Έχουμε ένα πολιτικό σύστημα, από την άκρα Δεξιά μέχρι την άκρα Αριστερά που αποδεικνύεται ανίκανο να χειριστεί σοβαρά την χιονοστιβάδα που ακολούθησε τον θάνατο του παιδιού. Έχουμε μια αστυνομία που είτε θα πρακολουθεί αμέτοχη αφήνοντας τους "αντιπάλους" της να καίνε τα πάντα, είτε θα δέρνει αλύπητα όποιον βρεθεί στο διάβα της (τι είπατε; συλλήψεις χωρίς να πέφτει ξύλο;μην τα λέτε σε μένα...). Έχουμε παιδιά που δεν βρέθηκε κάποιος να ασχοληθεί σοβαρά μαζί τους και βγάζουν τώρα την οργή τους. Έχουμε μίσος, μίσος, μίσος... Ζητούμε την παραδειγματική τιμωρία του υπαιτίου για τον φόνο με θάνατο (ναι! το είδα στο facebook). Ζητούμε δηλαδή την εφαρμογή βίας απέναντι στην βία. Ο Γκάντι δηλαδή που τα έβαλε με ολόκληρη Βρετανική Αυτοκρατορία με το γνωστό δόγμα της παθητικής αντίστασης δεν ήξερε τι του γινόταν...<br />Κρίμα για αυτό τον τόπο. Κρίμα γιατί στα 30 μου, πιστεύω πολύ και στην γενιά μου και στις νεότερες γενιές. Πιστεύω ότι μπορούν να διώξουν την σαπίλα. Πιστεύω ότι μπορούν να έχουν οράματα και ιδέες. Τι βλέπω όμως; Βλέπω μίσος, βλέπω αντίδραση... σημασία παιδιά δεν έχει η αντίδραση, αλλά η δράση. Σημασία έχει να απομονώσουμε ό,τι σάπιο υπάρχει σε αυτή την κοινωνία. Σημασία έχει να δείξουμε ποιοί είμαστε και τι θέλουμε από αυτούς που κυβερνούν χωρίς να συμμετέχουμε σε αυτό το γαϊτανάκι της βίας και της βλακείας που μας έχουν βάλει.<br />Δεν έχω αυταπάτες... I have a dream είπε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τον πυροβόλησαν. Τον Γκάντι τον πυροβόλησαν επίσης... Άρα από ποιον να περιμένω να αναλάβει να σώσει αυτό τον τόπο; Αφού οι μισοί είναι απασχολημένοι να βρίζονται με τους άλλους μισούς. Αφού οι μισοί ρίχνουν το μπαλάκι των ευθυνών στους άλλους μισούς. Επομένως ποιόν να εμπιστευτώ;<br />Την απάντηση την έδωσα λίγο πιο πάνω και απευθύνομαι σε αυτούς που μας κυβερνούν και ορίζουν τις τύχες μας... αφήστε τους νέους να δώσουν αυτά που θέλουν, βγάλτε τους από τις καφετέριες, τα κλαμπ και την αποχαύνωση της τηλεόρασης και των ψευτοσωτήρων, δώστε τους όραμα και ιδέες. Αφήστε τους να κατακτήσουν τον τόπο αυτό με την σκέψη τους, με τα όνειρά τους. Μην τους παίρνετε τα όνειρα... είδατε αυτές τις 3-4 μέρες τι μπορεί να γίνει αν κλέψεις τα όνειρα κάποιου...Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-40052600271821799782008-11-26T02:55:00.000-08:002008-11-26T03:04:54.000-08:00Θυμάμαι......κάτι βράδια, ατέλειωτα βράδια που καθόμουν και σου μιλούσα, και μου μιλούσες, κι η νύχτα έμοιαζε να δίνει τη θέση της σ'έναν κόσμο πλασμένο μόνο για σένα και μένα. Θυμάμαι αυτό το βλέμμα σου που με γαλήνευε και με ταξίδευε αφημένο σε μια θάλασσα χωρίς φουρτούνες. Πρωινός καφές με τον καπνό απ'το τσιγάρο να χάνεται στη μουντή, μα συνάμα γλυκιά μελαγχολία του φθινοπώρου. Μια μελαγχολία τόσο γνώριμη, τόσο κοντινή... αυτά που έζησα δεν ξεγράφονται, δεν ξεχνιούνται... οι άνθρωποι ξεχνιούνται όμως. Και τούτο που μένει είναι κάποιες θολές αναμνήσεις όπως οι θύμισες ενός ονείρου, το οποίο θα ξεχάσεις το επόμενο βράδυ. Κάποτε πίστευα στην αιώνια ανάμνηση, πίστευα ότι οι αναμνήσεις είναι κτήμα μου και δεν πρόκειται να μου τις πάρει κανείς, ότι αυτά που έχω ζήσει θα με συντροφεύουν σε κάθε μου βήμα. Κι όμως... ακόμα και οι πιο γλυκιές αναμνήσεις ένα όνειρο είναι. Τις ξεχνάς το επόμενο βράδυ... όταν θα δεις άλλο όνειρο...τις ξεχνάς ίσως πιο γρήγορα από τους εφιάλτες σου...Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-78301906695858567442008-11-21T16:16:00.000-08:002008-11-21T16:22:31.995-08:00<span style="font-family:georgia;font-size:130%;">Κοινή μου μοίρα αυτή που μ'έφερε εδώ</span><br /><span style="font-family:georgia;font-size:130%;">αυτή που μ'έστειλε να ψάχνω φοβισμένος</span><br /><span style="font-family:georgia;font-size:130%;">σε μονοπάτια άγνωστα, το βλέμμα δεν μπορώ</span><br /><span style="font-family:georgia;font-size:130%;">να ξεκολλήσω από το χθες και νιώθω σαν χαμένος...</span>Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-88249647397976711882008-11-08T08:31:00.001-08:002008-11-10T05:54:30.246-08:00<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4ipHE-fBuaW3MhR1hkETvkiDdGFhRui6f-I1WVp0ltuUFSGLQMfd_bcMHCBp6zof5F8GtxCFu_cH7NnbbAA1oPIogRkKbRkQ2wkBrhYaDrR7hwp67P-53eaFa42CvOlY2v0ltDwhQRV1b/s1600-h/gustave_dore_paradise_lost_005.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5267026842355470226" style="FLOAT: right; MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 160px; CURSOR: hand; HEIGHT: 200px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4ipHE-fBuaW3MhR1hkETvkiDdGFhRui6f-I1WVp0ltuUFSGLQMfd_bcMHCBp6zof5F8GtxCFu_cH7NnbbAA1oPIogRkKbRkQ2wkBrhYaDrR7hwp67P-53eaFa42CvOlY2v0ltDwhQRV1b/s200/gustave_dore_paradise_lost_005.jpg" border="0" /></a><em><span style="color:#000099;">Ξυπνάς και κοιμάσαι με αυτή την σκέψη...</span></em><br /><div><em><span style="color:#000099;"></span></em></div><br /><div><em><span style="color:#000099;">ότι γύρω σου όλοι σε αγαπούν, σε νοιάζονται, σε σέβονται, σε εκτιμούν. Βυθίζεσαι σε μια λίμνη χαράς και ασφάλειας, μακαρίζεις την τύχη σου και απολαμβάνεις αυτή την ευχάριστη κατάδυση, αυτό το βύθισμα μέσα στο ζεστό, φιλόξενο νερό. Όταν φτάνεις στον πάτο όμως αρχίζεις και κρυώνεις, σκέψεις μαύρες κυριεύουν το μυαλό σου κοιτάς <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhTo2Zs6kz91pBbp4ugDhLQCTw-ROq5cD6OhStnDDgrA5mUT_Ov5DWVXZf5WOM13UEiYrp4LmxLbWLE3SfPxDn5eVATpnh3wDKz7Y649712GvhG1TUMFlHEIG5CXHoCSN3lSvtlG-nixkr3/s1600-h/dore.jpg"></a>δεξιά και αριστερά να βρεις τους φίλους σου, να βρεις όλα αυτά που σε έκαναν ευτυχισμένο, που σου έδιναν σιγουριά και ασφάλεια. Απεγνωσμένα ψάχνεις, μα το βλέμμα καταλήγει συνέχεια στο κενό. </span></em><em><span style="color:#000099;">Τότε μόνο καταλαβαίνεις την γύμνια σου. Τότε κοιτάς για πρώτη φορά πού βρίσκεσαι. Στον πάτο μιας παγερής, αφιλόξενης λίμνης. Μόνος... </span></em></div><br /><div><em><span style="color:#000099;"></span></em></div><br /><div><em><span style="color:#000099;">Γιατί στον πάτο είμαστε όλοι μόνοι...</span></em></div>Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-38240138512321446292008-11-03T04:45:00.000-08:002008-11-03T04:50:14.231-08:00Σαν ανταμώνουν δυο παλιοί εραστές......είναι σαν να βρίσκονται δυο σκιές του παερλθόντος που κάποιος έπαιξε μαζί τους και τις έβαλε τη μια δίπλα στην άλλη, βουβές,αλλόκοτες,αξιοθρήνητες...Δυο σκιές που δεν μιλούν,δεν αγαπούν και δεν πιστεύουν παρά κοιτούν η μια την άλλη με ένα βλέμμα κενό, ποτισμένο απ'το πιοτί ενός πάθους ξεθωριασμένου σαν κάτι παλιές αφίσες κολλημένες σε έναν τοίχο κάπου σε μια απόμερη γωνιά αυτής της πόλης...Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-56841208410004953772008-10-23T15:08:00.000-07:002008-10-23T15:13:56.242-07:00Το συνηθίζεις το σκοτάδι...ξέρεις, στην αρχή σε πιάνει μια ανατριχίλα,ένας τρόμος,σκέφτεσαι γιατί ήρθαν έτσι τα πράγματα και σε παράτησαν όλοι αφήνοντάς σε να βολοδέρνεις στα στενά σοκάκια της θλίψης. Όπως όμως συνηθίζεις σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μετά από λίγη ώρα, έτσι συνηθίζεις και το σκοτάδι της ζωής σου. Στην αρχή σου λείπει το φως, φοβάσαι. Ο φόβος γίνεται πανικός, ο πανικός απόγνωση. Η καρδιά δεν λέει να το βάλει κάτω και να ακολουθήσει το μυαλό σ'αυτά τα επικίνδυνα ταξίδια.Όσο περνάει ο καιρός,όσο το φως απομακρύνεται,τόσο μια οικειότητα απλώνεται γύρω σου,έτοιμη να σ'αγκαλιάσει και να σου δώσει αυτό που χρειάζεσαι. Περνάει ο καιρός,η μοναξιά γίνεται ένα με το σκοτάδι αυτό. Και πίστεψέ με, όχι μόνο το συνηθίζεις, μα αρχίζεις και να το αγαπάς...Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-728604656516583492008-09-12T11:52:00.000-07:002008-09-14T13:23:25.850-07:00Ο καθένας κρίνεται από τις πράξεις του και κυρίως από το αποτέλεσμα που έχουν αυτές. Κοιτάς στον καθρέφτη λοιπόν και βλέπεις έναν άγνωστο που σε κοιτάει με βλέμμα γεμάτο επιφύλαξη και -γιατί όχι- κακία. Τον σιχαίνεσαι και σε σιχαίνεται, αυτό είναι βέβαιο, δεν τα πάτε καλά, παρόλο που γνωρίζεστε τόσα χρόνια. Τον σιχαίνεσαι για όλα αυτά που έχει κάνει στους ανθρώπους που τον αγαπούν, τον σιχαίνεσαι γιατί δεν κατάφερε ποτέ να σου μοιάσει, να σε πλησιάσει και να σου απλώσει ένα χέρι βοηθείας όταν τον χρειαζόσουν. Δίνεις μια μούτζα και γυρίζεις την πλάτη, το περίεργο είναι όμως ότι και αυτός ρίχνει την δική του μούτζα και σου γυρνά την πλάτη. Τόσο κοντά λοιπόν και τόσο μακριά...Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-17836808679173743862008-09-11T15:34:00.000-07:002008-09-11T15:39:28.523-07:00Για κάποιους πρέπει να βρέξει......για να ξεχάσουν όσα έμαθαν και όσα έζησαν. Για να μπορούν να βγαίνουν και να το φωνάζουν ότι μετά τη βροχή τούς αγκαλιάζει εκείνη η τόσο οικεία, τόσο γλυκειά μυρωδιά που ξεσηκώνει σκέψεις χωμένες βαθιά και ξεχασμένες στο πατάρι της μνήμης. Για να σκεφτούν πως όσο μόνοι και να νιώσουν, θα βρεθεί κάποιος να πιστέψει σ'αυτούς και να τους βοηθήσει να νικήσουν τ'ανήμερο θηρίο που λέγεται ζωή, φόβος, φυγή, σκοτάδι. Για να βαδίσουν λεύτεροι σ'ένα υγρό τοπίο ξεχνόντας πως υπάρχουν ηλιόλουστες μέρες. Για να φωνάξουν πως είναι εδώ για να ζήσουν κι άλλη βροχή...Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-14546182805445605052008-08-03T14:20:00.000-07:002008-08-03T14:46:49.982-07:00Καλοκαίρι<span style="font-family:Arial;">Κάνω την βόλτα μου στην άκρη της προβλήτας περασμένες 12... περπατώ κρατώντας στο να χέρι ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο και στο άλλο λίγο καλοκαίρι... λίγο απ'</span><span style="font-family:Arial;">το δικό μου καλοκαίρι. Δεν είχα φανταστεί ποτέ μου πόση ηρεμία κρύβεται σ'ένα λιμάνι αργά το βράδυ. Εκεί που πίσω σου η πόλη ζει και ξενυχτάει και μπροστά σου ανοί γεται η θάλασσα γαλήνια κρύβοντας μες στη νύχτα φόβους, ελπίδες, χαρά και λύπη. Κι εσύ στη μέση τούτου του παράδοξου τοπίου χαμογελάς από μέσα σου και κάνεις μια τελευταία τζούρα. Από τη μια η πόλη σε ξεγελάει με τα φώτα της, σε θαμπώνει και σε καλεί να πας κοντά της, μαζί με τόσους άλλους που θέλουν να αγγίξουν λίγο από το καλοκαίρι της. (Αλήθεια πόσοι να'χουν μείνει αρχές Αυγούστου;) Από την άλλη η θάλασσα που ένα νυχτερινό αεράκι την φέρνει πιο κοντά σου, να σ'αγκαλιάζει και να σε φιλά στα κλεφτά σαν παιδαρέλι που νιώθει το πρώτο ερωτικό σκίρτημα. </span><br /><span style="font-family:Arial;">Τούτη η βραδιά του Αυγούστου με βρίσκει να γυροφέρνω την ζωή, μια να την αγαπώ και μια να την μισώ, μια να την κοροϊδεύω και την άλλη να την υμνώ, σαν έναν παλιό έρωτα που έχει αφήσει τα απομεινάρια του να χτυπούν αλύπητα τα όνειρά σου. Τούτη η βραδιά θα'λεγε κάποιος πως δεν αξίζει αυτά τα λίγα λόγια, πως τίποτα δεν την κάνει ξεχωριστή, πως είναι μια βραδιά σαν όλες τις άλλες τις άλλες σε μια ζωή που μας έχει μάθει να την προσπερνάμε... </span><br /><span style="font-family:Arial;">Η ζωή όμως είναι εδώ, μπροστά μας, μας φωνάζει να την ακούσουμε και να της δώσουμε πραγματικά σημασία. Να απολαύσουμε απλές στιγμές της και να τις αγκαλιάσουμε με πάθος... Μια καλοκαιριάτικη βόλτα είναι η αρχή... </span><br /><span style="font-family:Arial;">Καλό καλοκαίρι.</span>Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-68682739557048052312008-06-24T10:32:00.000-07:002008-12-12T00:48:57.011-08:00<div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYR8NI2Tc42mq6YqRtp5MtG62YLwZdQMt8KRSR-tm-Me7P0L1fgHWNjLaF4TgceW5MPJDdId6REb4TPmKbslmd5KVCrlvVKsgNjinj4TAB2QsiF5A5X9bYZ557hgNRYYGF3wGHZnTDNbyj/s1600-h/00715_driftin_1920x1200.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5215504385387966130" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 255px; CURSOR: hand; HEIGHT: 206px" height="141" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYR8NI2Tc42mq6YqRtp5MtG62YLwZdQMt8KRSR-tm-Me7P0L1fgHWNjLaF4TgceW5MPJDdId6REb4TPmKbslmd5KVCrlvVKsgNjinj4TAB2QsiF5A5X9bYZ557hgNRYYGF3wGHZnTDNbyj/s200/00715_driftin_1920x1200.jpg" width="200" border="0" /></a></div><em>Άφησε μας μόνους, είπε με την αυστηρή μα συνάμα ζεστή φωνή της. Ήταν φανερό ότι ήθελε να μιλήσουμε για κάτι σοβαρό, κάτι που δεν έπρεπε να φτάσει στα αυτιά των υπολοίπων. Οι άλλοι έγνεψαν κι έφυγαν σιγοψιθυρίζοντας. Την κοίταζα προσπαθώντας να διακρίνω κάποια ατέλεια, κάποιο κουσούρι πάνω της. Μα δεν τα κατάφερα... Θεέ μου, δεν τα κατάφερα να την μισήσω όσο και αν μπόρεσα. Ήταν φαίνεται γραπτό μου να γίνω έρμαιο των συναισθημάτων μου (και των δικών της). Αυτή φαινόταν αμήχανη μα το έκρυβε ή τέλος πάντων προσπαθούσε να το κρύψει κάτω από ένα σφιγμένο χαμόγελο. Κι εκεί που ήταν έτοιμη να μιλήσει, εκεί που θα έφτανε η στιγμή που χρόνια περίμενα, έκανα κάτι που ούτε εγώ το περίμενα. Γύρισα την πλάτη κι έφυγα, έφυγα χωρίς να γυρίσω να δω την έκπληξη ή την ταραχή της ΄(ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι πώς της φάνηκε η αψυχολόγητη αυτή πράξη). Δεν την ξανάδα από τότε, τις αποφάσεις που δεν μπορούσα να πάρω χρόνια ολάκαιρα τις πήρα μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Απλά έφυγα... Τόσο απλά...</em><br /><div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYR8NI2Tc42mq6YqRtp5MtG62YLwZdQMt8KRSR-tm-Me7P0L1fgHWNjLaF4TgceW5MPJDdId6REb4TPmKbslmd5KVCrlvVKsgNjinj4TAB2QsiF5A5X9bYZ557hgNRYYGF3wGHZnTDNbyj/s1600-h/00715_driftin_1920x1200.jpg"></a> </div>Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-17727821009845838122008-06-06T16:20:00.000-07:002008-06-06T16:30:04.990-07:00Εκεί που τελειώνει ένα ταξίδι......αρχίζει ένα άλλο. Το δικό μου ταξίδι έφτασε λοιπόν στο τέλος του, ένα ταξίδι χρόνων, στο οποίο γνώρισα ανθρώπους, έκανα φίλους, ερωτεύτηκα, αγάπησα και αγαπήθηκα, μίσησα και μισήθηκα. Να σας προλάβω... το ταξίδι έχει φτάσει στο τέλος του εδώ και καιρό, στο μυαλό μου όμως κάπου τώρα φαίνεται ότι τα πράγματα βρίσκουν τον δρόμο τους. Οι φωνές, τα δαιμόνια θα πει κάποιος άλλος, σωπαίνουν, τα όνειρα αποκτούν ξανά τον πραγματικό τους ρόλο -δεν με τρομάζουν μα με συνεπαίρνουν. Δεν χαίρομαι που έκανα τέτοιο ταξίδι...ούτε λυπάμαι όμως...<strong>έπρεπε να γίνει κι έγινε</strong>. Έτσι τα'φερε η ζωή βρε αδερφέ, πώς να το κάνουμε! Έπαιξα κι εγώ στο στριπ-πόκερ της ζωής κι έμεινα γυμνός... πολύ δακρύβρεχτο το τελευταίο. Εσύ λοιπόν εκεί απέναντι, πάρε μια βαθιά ανάσα, άναψε το τσιγαράκι σου και κοίτα με με κείνο το πλάγιο βλέμμα και το ελαφρύ χαμόγελο της επιτυχίας. Πέτυχες εσύ, απότυχα εγώ θαρρώ... έτσι είναι αυτά. Κοίτα με λοιπόν, τράβα μια τζούρα κι ευχήσου καλό ταξίδι, γιατί εγώ μόλις ξαναφεύγω. Το τραβάει η ψυχή μου φαίνεται να βλέπω καινούργια πράγματα. Για αυτό σου λέω όσα σου λέω... κάτσε εκεί που είσαι και κούνα μου το μαντήλι. Το'κανες ήδη μια φορά, δεν θα σε πειράξει και δεύτερη...Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-50757988537069470932008-03-08T18:19:00.000-08:002008-12-12T00:48:57.255-08:00Νυχτερινή Αθήνα...<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCYhk-CjEZ97KITY0taoXbitF8oVmsUn1cf3cuoFeshkNzr1GjDjuaUt93UU2e34ISV1zdRKMMPiPNOeTvnEtEcCgMiNgHKMCv3nyWJp-0CDKPtgTpbktr40tl2Jsgy2rmSE95V4Gq6X9M/s1600-h/Athens-night-view.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5175561063222538546" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; CURSOR: hand; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCYhk-CjEZ97KITY0taoXbitF8oVmsUn1cf3cuoFeshkNzr1GjDjuaUt93UU2e34ISV1zdRKMMPiPNOeTvnEtEcCgMiNgHKMCv3nyWJp-0CDKPtgTpbktr40tl2Jsgy2rmSE95V4Gq6X9M/s320/Athens-night-view.jpg" border="0" /></a><br />Κάπου ανάμεσα σ'αυτά τα αμέτρητα φώτα κρύβονται άνθρωποι σαν εσένα κι εμένα,άνθρωποι που χαίρονται,λυπούνται,ζουν,αγαπούν,κλαίνε και γελάνε...<br /><div></div>Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-92026327264309793002008-03-01T15:30:00.000-08:002008-03-01T15:32:56.939-08:00Για ό,τι έχω κάνει...δεν μετανιώνω, δεν μετανιώνω...<br />κι είν'η ζωή μια πλάνη, γεμάτη δάκρυ και ψέμα μόνο...<br />και πίστεψα σε ΣΕΝΑ...<br />και συ ήσουν ΨΕΜΑ, και συ ήσουν ΨΕΜΑ...Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-77486053249581570772008-02-01T13:26:00.000-08:002008-02-01T13:34:11.977-08:00Το μυαλό είναι σαν αλεξίπτωτο......αν δεν το ανοίξεις,τότε πέφτεις και σκοτώνεσαι. Ξέρεις,πολλές φορές κρύβεσαι πίσω από την εφήμερη ευτυχία σου χωρίς να βλέπεις παραπέρα,χωρίς να ανοίγεις το μυαλό σου. Και,όπως λέει ο σοφός λαός,έχει ο καιρός γυρίσματα και βρίσκεσαι ξαφνικά μόνος, παρέα μόνο με τις σκέψεις και τις αναμνήσεις σου... Τότε είναι που θέλει φοβερή μαγκιά να σηκωθείς παρά τις κλωτσιές και τις μπουνιές που έχεις φάει.Τότε είναι που πρέπει να σκεφτείς πως όσο εφήμερη είναι η ευτυχία, άλλο τόσο εφήμερη είναι και η δυστυχία.Φτάνει να'χεις τα κότσια να την κοιτάξεις στα μάτια...Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-433424266976080681.post-81571823928355900112007-11-28T17:50:00.000-08:002007-11-28T17:59:23.244-08:00Μες στη νύχταΣε βλέπω...Είναι βράδυ,περασμένες δυο,και γεμίζεις το μυαλό σου με σκέψεις,ακούγοντας Pink Floyd,είμαστε η γενιά των σχεδόν τριαντάρηδων,πώς να το κάνουμε;<br />Σε βλέπω που κάθεσαι σιωπηλός μες στο σκοτάδι κοιτώντας τον απέναντι τοίχο,λες και η ματιά σου μπορεί να τον κινήσει και να του δώσει κάποιο ενδιαφέρον.<br />Μόνος εσύ και το σκοτάδι να παλεύετε με έπαθλο την βασανιστική σιωπή της νύχτας...<br />Κι όταν μέσα απ'τις κλειστές κουρτίνες θα ξεπροβάλει δειλά το πρώτο φως της ημέρας,όταν το σκοτάδι που σου κράταγε συντροφιά όλη την νύχτα θα σ'αφήσει μόνο,τότε είναι που θα καταλάβεις την ομορφιά του...<br />Καλή σου μέρα...Dornierhttp://www.blogger.com/profile/10791348897527873585noreply@blogger.com0