Παρασκευή 29 Ιουνίου 2007

Καήκαμε...

Ηλιούπολη, 29 Ιουνίου 2007

Ξέρετε, από το μπαλκόνι μου στην Αθήνα φαίνεται ο Υμηττός, ο «τρελλός» όπως τον λένε εδώ, λόγω των άστατων καιρικών φαινομένων πoυ επικρατούν εκεί. Μες στο σκοτάδι μπορεί να διακρίνει κανείς τα φώτα των οχημάτων πυρασφάλειας που κάνουν τις καθιερωμένες περιπολίες του. Καλό το μέτρο, δεν λέω, αλλά για τον Υμηττό είναι λίγο αργά πλέον. Από παιδί που θυμάμαι να χαζεύω αυτό το βουνό, στους πρόποδες του οποίου μένω, το έχω δει να καίγεται τρεις φορές. Τρεις φορές σε δύο δεκαετίες περίπου... Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά, τέλη δεκαετίας ’80, σε μια περίοδο καύσωνα παρόμοια με αυτή που ζούμε αυτές τις μέρες. Ο κόσμος είχε βγει στα μπαλκόνια, στους δρόμους και παρακολουθούσε το βουνό να καίγεται... Πολλοί ήθελαν να τέξουν να βοηθήσουν, αλλά πώς; Καλοί οι εθελοντές, μα χρειάζεται και οργάνωση, οι φίλοι αναγνώστες θα καταλάβουν παρακάτω. Θυμάμαι σαν τώρα, τρεις εστίες πυρκαγιάς, την μία σε ίση απόσταση από την άλλη. Κάτι δεν μου φάνηκε σόι σε αυτή την κατάσταση. Στο σχολείο, στην τηλεόραση, άκουγες ότι ένα τσιγάρο, μια απροσεξία μπορούν να προκαλέσουν πυρκαγιά. Το παιδικό μου μυαλό ήταν μεν άγουρο, ήμουν σε θέση να καταλάβω ότι αυτό που έβλεπα δεν ήταν έργο «τσιγάρου» ή κάποιου απρόσεκτου εκδρομέα...
Πέρασαν τα χρόνια, το ανατριχιαστικό σκηνικό επαναλήφθηκε, ο «τρελλός» μετατράπηκε από πνεύμονα πρασίνου, που ανεβαίναμε οικογενειακά για να χπρτάσουμε καθαρό αέρα, σε φαλακρό βουνό. Η αναδάσωση δεν έδωσε δυστυχώς ούτε το 1/5 της όψης του βουνού πριν τις πυρκαγιές. Μια μέρα πριν 5-6 χρόνια ανέβηκα για τζόκινγκ στο βουνό. Δεν άντεξα, μπορούσε κανείς να δει ακόμα καμμένα τα δέντρα που γέμιζαν κάποτε το βουνό και του΄διναν ζωή. Από τότε δεν ανέβηκα ξανά εκεί...
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Μα για ποιο άλλο θέμα να γράψω, για αυτό που έγινε χθες στην Πάρνηθα; Μίλησαν άλλωστε όλοι οι ειδικοί και μη. Να γράψω για τα 25.000 στρέμματα που χάθηκαν; Να γράψω για τα σπάνια έλατα ηλικίας 10-20 αιώνων που έγιναν στάχτη μέσα σε λίγες ώρες; Να γράψω για τους εθελοντές που έτρεχαν να βοηθήσουν και δεν υπήρχε κάποιος να τους συντονίσει; Να γράψω για τη μαρτυρία εθελοντή που διάβασα σε κάποιο φόρουμ, ότι μέσα στον πανικό εμφανίστηκε βανάκι γνωστής εταιρίας ποτού με τις κοπέλες να βγαίνουν από αυτό και μοιράζουν δωρεάν δείγματα;
Δεν πιστεύω ότι έχω να συμπληρώσω πολλά. Όλοι είδαμε με τρόμο την ώρα που νύχτωνε, αυτό το τεράστιο, απειλητικό σύννεφο που σκέπασε την Αθήνα, σκέπασε τον ήλιο και μαζί με αυτόν και τις καρδιές μας. Πρώτη φορά είδα τόσο κόσμο εκνευρισμένο, αηδιασμένο, στενοχωρημένο. Μου φαίνεται πως είναι πολλοί εκείνοι που κατάλαβαν τι χάθηκε χθες βράδυ για την Αθήνα. Μα δεν είναι αρκετοί οι πολλοί... ΟΛΟΙ μας πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο τελευταίος πνεύμονας πρασίνου που είχε η πόλη αυτή χάθηκε. Ας πάμε λοιπόν να χτίσουμε οικόπεδα, βίλλες, σπίτια και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή. Τι, μόνο 4 εκατομμύρια είναι η Αθήνα; Ας τα κάνουμε και 5 και 6 και 7. Πιο πάνω δεν πάει, ευτυχώς δηλαδή που είμαστε και μικρή χώρα. Περαστικά μας και καλή (;;;) ανάρρωση...