Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2007

Μες στη νύχτα

Σε βλέπω...Είναι βράδυ,περασμένες δυο,και γεμίζεις το μυαλό σου με σκέψεις,ακούγοντας Pink Floyd,είμαστε η γενιά των σχεδόν τριαντάρηδων,πώς να το κάνουμε;
Σε βλέπω που κάθεσαι σιωπηλός μες στο σκοτάδι κοιτώντας τον απέναντι τοίχο,λες και η ματιά σου μπορεί να τον κινήσει και να του δώσει κάποιο ενδιαφέρον.
Μόνος εσύ και το σκοτάδι να παλεύετε με έπαθλο την βασανιστική σιωπή της νύχτας...
Κι όταν μέσα απ'τις κλειστές κουρτίνες θα ξεπροβάλει δειλά το πρώτο φως της ημέρας,όταν το σκοτάδι που σου κράταγε συντροφιά όλη την νύχτα θα σ'αφήσει μόνο,τότε είναι που θα καταλάβεις την ομορφιά του...
Καλή σου μέρα...

Τετάρτη 21 Νοεμβρίου 2007

Αιδηψός

Αφουγκράσου το κύμα, τη θαλάσσια αύρα,
τη στυφή αρμύρα
νιώσε κι εσύ αυτό που ένιωσε πριν καιρό
η δικιά μου η μοίρα
το'χουνε βλέπεις, αυτό το κακό οι άνθρωποι
τις θύμισες να ζουν και να ορίζουν
άλλοτε να τις αγαπούν, αλλότε να τις μισούν
και να τις βρίζουν
στην κουπαστή ξαπόστασε, κλείσε τα μάτια
κι ένα γίνε με την νύχτα την πλανεύτρα
την ομορφιά της μοναξιάς απόλαυσε κι αν σε προδώσει η άτιμη
βγάλτηνε ψεύτρα
Κι όταν θα βρίσκεσαι ήδη μακριά
με τα θαμπά τα φώτα κάπου εκεί να τρεμοσβήνουν
να θυμηθείς πως την χαρά την ζουν αυτοί
που απ'το ποτήρι της δυστυχίας πίνουν...

Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2007

Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο...

Προσπερνώντας την νιότη νιώθεις αρκετά ώριμος να αναζητήσεις στο παρελθόν όσα έκανες και όσα δεν έκανες. Βρίσκεσαι λοιπόν μπροστά σ'ένα βουνό από αναμνήσεις και παραστάσεις που πρέπει να τα βάλεις σε μια σειρά, να τα "αρχειοθετήσεις" αν θες, και να τα χωρίσεις και "καλά" και "κακά", "δυσάρεστα" κι "ευχάριστα".
Κάποιος μου'χε πει να μην κάνω σκέψεις τη νύχτα, να τις αφήνω για την μέρα, να δω τον κόσμο με άλλο μάτι, πιο φωτεινό κι ευχάριστο. Η νύχτα όμως είναι που κρύβει τις μεγάλες αλήθειες, η νύχτα είναι που βγάζει την πραγματική ασχήμια και ομορφιά μας προς τα έξω.
Αναζητώ λοιπόν κι εγώ αυτό το βράδυ το παρελθόν μου, μπας και μέσα σε αυτό καταφέρω να διακρίνω το μέλλον μου... Στο κεφάλι μου βουίζει ένα κράμα μελαγχολίας, πίκρας και κρυφής ελπίδας. Ίσως δεν ξέρω πολλά απ'τη ζωή. Ίσως όντως την έχω αφήσει να με προσπεράσει όπως μου'παν κάποτε. Αυτό όμως για το οποίο είμαι σίγουρος είναι πως όταν ψάχνεις μέσα στα πυκνά σύννεφα της άσχημιας σου θα ανακαλύψεις την ομορφιά σου. Και αυτή η ομορφιά είναι που θα σου δείξει τον δρόμο. Και είναι στο χέρι σου να τον ακολουθήσεις...

Κυριακή 7 Οκτωβρίου 2007

Γιορτή...

Τα λόγια μου είναι μια γλυκιά προσευχή
κουρνιάζουν έξω από το κλεισμένο σου παράθυρο
και αν τ' άφηνες θ' ανοίγαν μια ρωγμή
απ' το μικρό κελί σου ως το άπειρο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Τα λόγια μου είναι μια ανέλπιδη ευχή
Σβησμένα φώτα μέσα στο άχαρο δωμάτιο
Και αν τ' άφηνες θα καίγαν τη σιωπή
Και θα διαλύαν το κρυμμένο σου παράπονο

Μα εσύ σωπαίνεις και θρηνείς σαν τον κατάδικο
Πάνω απ' τη στάχτη που σκεπάζει τον παράδεισο
πάνω απ' τη στάχτη

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει, σε ό,τι σου τρώει την ψυχή
Έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Βάλε φωτιά σε ό,τι σε καίει σε ό,τι σου τρώει τη ψυχή
Υπάρχει ακόμα υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Ζήσε μαζί μου στον αέρα, στη φωτιά στη βροχή
Μας περιμένουν άδειες μέρες ραγισμένοι ουρανοί
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή
Είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή

Δευτέρα 27 Αυγούστου 2007

Τετάρτη 11 Ιουλίου 2007

Όμορφες λέξεις που ταιριάζουν σε όμορφα πράγματα... Αυτές τις λέξεις ψάχνουμε όλοι μας να βρούμε,τρέχουμε και προσπαθούμε να "φτιάξουμε" τη ζωή μας.Ψάχνουμε το αλάτι της ζωής,όπως ειπώθηκε σε μια πρόσφατη ταινία,το αλάτι που θα τη νοστιμεύσει.Είμαι σίγουρος πως όλοι εσείς εκεί έξω ζείτε στον μικρόκοσμό σας, χαίρεστε, λυπάστε, εκνευρίζεστε, γελάτε. Συμβουλές πολλές δεν έχω να δώσω,αυτό τον μικρόκοσμο,τον κόσμο τον δικό σας,να τον προσέχετε και να φυλάτε καλύτερα και από τον εαυτό σας ακόμα όσους ανήκουν στον κόσμο αυτό.Να αγαπήσετε τη ζωή σας,έτσι θα αγαπήσετε και τον εαυτό σας.Η πραγματιή ευτυχία κρύβεται σε πράγματα απλά, που τα έχουμε δίπλα και τα λησμονάμε, ψάχνοντας πάντα "κάτι άλλο"...Αυτά για απόψε...

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2007

Καήκαμε...

Ηλιούπολη, 29 Ιουνίου 2007

Ξέρετε, από το μπαλκόνι μου στην Αθήνα φαίνεται ο Υμηττός, ο «τρελλός» όπως τον λένε εδώ, λόγω των άστατων καιρικών φαινομένων πoυ επικρατούν εκεί. Μες στο σκοτάδι μπορεί να διακρίνει κανείς τα φώτα των οχημάτων πυρασφάλειας που κάνουν τις καθιερωμένες περιπολίες του. Καλό το μέτρο, δεν λέω, αλλά για τον Υμηττό είναι λίγο αργά πλέον. Από παιδί που θυμάμαι να χαζεύω αυτό το βουνό, στους πρόποδες του οποίου μένω, το έχω δει να καίγεται τρεις φορές. Τρεις φορές σε δύο δεκαετίες περίπου... Δεν θα ξεχάσω την πρώτη φορά, τέλη δεκαετίας ’80, σε μια περίοδο καύσωνα παρόμοια με αυτή που ζούμε αυτές τις μέρες. Ο κόσμος είχε βγει στα μπαλκόνια, στους δρόμους και παρακολουθούσε το βουνό να καίγεται... Πολλοί ήθελαν να τέξουν να βοηθήσουν, αλλά πώς; Καλοί οι εθελοντές, μα χρειάζεται και οργάνωση, οι φίλοι αναγνώστες θα καταλάβουν παρακάτω. Θυμάμαι σαν τώρα, τρεις εστίες πυρκαγιάς, την μία σε ίση απόσταση από την άλλη. Κάτι δεν μου φάνηκε σόι σε αυτή την κατάσταση. Στο σχολείο, στην τηλεόραση, άκουγες ότι ένα τσιγάρο, μια απροσεξία μπορούν να προκαλέσουν πυρκαγιά. Το παιδικό μου μυαλό ήταν μεν άγουρο, ήμουν σε θέση να καταλάβω ότι αυτό που έβλεπα δεν ήταν έργο «τσιγάρου» ή κάποιου απρόσεκτου εκδρομέα...
Πέρασαν τα χρόνια, το ανατριχιαστικό σκηνικό επαναλήφθηκε, ο «τρελλός» μετατράπηκε από πνεύμονα πρασίνου, που ανεβαίναμε οικογενειακά για να χπρτάσουμε καθαρό αέρα, σε φαλακρό βουνό. Η αναδάσωση δεν έδωσε δυστυχώς ούτε το 1/5 της όψης του βουνού πριν τις πυρκαγιές. Μια μέρα πριν 5-6 χρόνια ανέβηκα για τζόκινγκ στο βουνό. Δεν άντεξα, μπορούσε κανείς να δει ακόμα καμμένα τα δέντρα που γέμιζαν κάποτε το βουνό και του΄διναν ζωή. Από τότε δεν ανέβηκα ξανά εκεί...
Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Μα για ποιο άλλο θέμα να γράψω, για αυτό που έγινε χθες στην Πάρνηθα; Μίλησαν άλλωστε όλοι οι ειδικοί και μη. Να γράψω για τα 25.000 στρέμματα που χάθηκαν; Να γράψω για τα σπάνια έλατα ηλικίας 10-20 αιώνων που έγιναν στάχτη μέσα σε λίγες ώρες; Να γράψω για τους εθελοντές που έτρεχαν να βοηθήσουν και δεν υπήρχε κάποιος να τους συντονίσει; Να γράψω για τη μαρτυρία εθελοντή που διάβασα σε κάποιο φόρουμ, ότι μέσα στον πανικό εμφανίστηκε βανάκι γνωστής εταιρίας ποτού με τις κοπέλες να βγαίνουν από αυτό και μοιράζουν δωρεάν δείγματα;
Δεν πιστεύω ότι έχω να συμπληρώσω πολλά. Όλοι είδαμε με τρόμο την ώρα που νύχτωνε, αυτό το τεράστιο, απειλητικό σύννεφο που σκέπασε την Αθήνα, σκέπασε τον ήλιο και μαζί με αυτόν και τις καρδιές μας. Πρώτη φορά είδα τόσο κόσμο εκνευρισμένο, αηδιασμένο, στενοχωρημένο. Μου φαίνεται πως είναι πολλοί εκείνοι που κατάλαβαν τι χάθηκε χθες βράδυ για την Αθήνα. Μα δεν είναι αρκετοί οι πολλοί... ΟΛΟΙ μας πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο τελευταίος πνεύμονας πρασίνου που είχε η πόλη αυτή χάθηκε. Ας πάμε λοιπόν να χτίσουμε οικόπεδα, βίλλες, σπίτια και ό,τι άλλο τραβάει η ψυχή. Τι, μόνο 4 εκατομμύρια είναι η Αθήνα; Ας τα κάνουμε και 5 και 6 και 7. Πιο πάνω δεν πάει, ευτυχώς δηλαδή που είμαστε και μικρή χώρα. Περαστικά μας και καλή (;;;) ανάρρωση...