Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο...

Προσπερνώντας την νιότη νιώθεις αρκετά ώριμος να αναζητήσεις στο παρελθόν όσα έκανες και όσα δεν έκανες. Βρίσκεσαι λοιπόν μπροστά σ'ένα βουνό από αναμνήσεις και παραστάσεις που πρέπει να τα βάλεις σε μια σειρά, να τα "αρχειοθετήσεις" αν θες, και να τα χωρίσεις και "καλά" και "κακά", "δυσάρεστα" κι "ευχάριστα".
Κάποιος μου'χε πει να μην κάνω σκέψεις τη νύχτα, να τις αφήνω για την μέρα, να δω τον κόσμο με άλλο μάτι, πιο φωτεινό κι ευχάριστο. Η νύχτα όμως είναι που κρύβει τις μεγάλες αλήθειες, η νύχτα είναι που βγάζει την πραγματική ασχήμια και ομορφιά μας προς τα έξω.
Αναζητώ λοιπόν κι εγώ αυτό το βράδυ το παρελθόν μου, μπας και μέσα σε αυτό καταφέρω να διακρίνω το μέλλον μου... Στο κεφάλι μου βουίζει ένα κράμα μελαγχολίας, πίκρας και κρυφής ελπίδας. Ίσως δεν ξέρω πολλά απ'τη ζωή. Ίσως όντως την έχω αφήσει να με προσπεράσει όπως μου'παν κάποτε. Αυτό όμως για το οποίο είμαι σίγουρος είναι πως όταν ψάχνεις μέσα στα πυκνά σύννεφα της άσχημιας σου θα ανακαλύψεις την ομορφιά σου. Και αυτή η ομορφιά είναι που θα σου δείξει τον δρόμο. Και είναι στο χέρι σου να τον ακολουθήσεις...