Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Γιατί την αγαπάμε τόσο τη ζωή; Γιατί της δίνουμε τόση σημασία και πασχίζουμε να την φτιάξουμε, ενώ συνάμα τη βρίζουμε και βλαστημάμε την ώρα και τη στιγμή που γεννηθήκαμε; Γιατί την προστατεύουμε και γεμίζουμε τη μέρα μας με τόσα πράγματα για να τη φτιάξουμε; 

Τι σόι πράγμα είναι η ζωή; Τι σόι πράγμα είμαστε εμείς;

Άργησα πολύ να γράψω; Έγραφα για άλλους. Λάθος. Τίποτα πιο αληθινό από το να γράφεις για τον εαυτό σου. Για εκείνους που σε κάνουν τον εαυτό σου. Ο εαυτός μας είναι αυτό που μας κάνουν εκείνοι που μας αγαπούν. Αγαπώ και πονάει το κεφάλι μου στη σκέψη της απώλειας της αγάπης. Ακούω την αγάπη παντού, στη σκέψη μου, στα λόγια μου, στους φόβους, τις ενοχές, τη χαρά και τη λύπη.

Άργησα να σου γράψω γιατί φοβόμουν τις μανίες μου. Φοβόμουν τον ίδιο μου το φόβο και πάσχιζα να ανακαλύψω τι μπορεί να με κάνει καλύτερο, αντάξιο της αγάπης και της εμπιστοσύνης σου. Πάσχιζα και πασχίζω κάθε μέρα. Όσο και αν έπεισα τον εαυτό μου κάποτε ότι έπρεπε να κάτσουμε και να τα βρούμε (ή και πάλι όχι) οι δυο μας δεν το κατάφερα. Ήρθες εσύ και απέκτησα το συμπλήρωμα στον ίδιο μου τον εαυτό. Βαριά κουβέντα να λες ότι το είναι σου είναι κάποιος άλλος. Έλα όμως που μπορώ να την ξεστομίσω με σιγουριά σε σένα και να σε καλέσω στον μικρόκοσμο της ψυχής μου, να μοιραστούμε το ίδιο αστέρι, αυτό που ψάχνω και πασχίζω να ανακαλύψω στην απεραντοσύνη μου. Στη δική σου απεραντοσύνη.

Άργησα να σου γράψω αν και το άξιζες με το παραπάνω. Άργησα γιατί σε αγαπούσα μέρα με τη μέρα περισσότερο από τα υποκατάστατά μου. Άργησα γιατί έψαχνα τις λέξεις για να ξεπεράσω το φόβο μου. Το ΔΙΚΟ μου φόβο, το προσωπικό μου μαρτύριο. 

Σε βρήκα και δεν πρόκειται να σε αφήσω. Θα σου σταθώ και θα σου ψιθυρίζω έστω και βουβά την ευγνωμοσύνη μου. Θα διαλύω τα σύννεφα με μια και μόνο σκέψη, τη σκέψη της κοινής μας ζωής. Και κάποτε, ίσως αύριο, ίσως πάλι όχι θα βρω το αστέρι μας και θα το κατεβάσω εδώ να το'χουμε παρέα μας.

Και θα σου γράφω πιο συχνά. Υπόσχεση.

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Φόρα τα γάντια σου....


γιατί έχει κρύο. Προσωπικά ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων εκείνων που με το που πίασουν τα πρώτα κρύα φοράω γάντια, κασκόλ και ό,τι άλλο μπορεί να με μετατρέψει σε ανθρωπόμορφο κρεμμύδι. Και αφού πάντα υπάρχουν οι καλοπροαίρετοι που θα πετάξουν σχόλια του στιλ "μα καλά, στα χιόνια πας;" είμαι προετοιμασμένος και τους δείχνω πώς μέσα σε δύο λεπτά στο κρύο τα χέρια μου γίνονται τόσο κρύα όσο και η καρδιά του Στάλιν και του Χίτλερ όταν κατέσφαζαν τον κόσμο...
Συμπέρασμα; Χίλιες φορές προετοιμασμένος παρά μάγκας και απροετοίμαστος.

Έτσι είναι και στη ζωή. Πολλοί λένε πως όταν κάνουμε σχέδια, ο Θεός γελάει. Ο Αϊνστάιν πάλι από την πλευρά του δήλωσε πως ο Θεός δεν παίζει ζάρια. Βέβαια υπάρχει και μια άλλη κατηγορία που δεν δέχεται καν ότι υπάρχει αυτός ο πάνσοφος παππούλης με τη μακριά λευκή γενιάδα, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα, το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται... Επιστρέφω στη ζωή. Δεν θα χαρακτήριζα τη δική μου ζωή καλή ή κακή. Όσα έγιναν με βοήθησαν και με έσπρωξαν προς τα εμπρός. Τα κακά λειτούργησαν σαν αλάτι στις πληγές μου για να μου θυμίζουν τι πρέπει να κάνω για να τα αποφύγω όταν ξαναρθούν. Τα καλά τα φυλάω ευλαβικά κάθε βράδυ κάτω από το μαξιλάρι μου, τα κουβαλάω φυλαχτό για όλα αυτά που με περιμένουν. Η ζωή λοιπόν είναι γεμάτη εκπλήξεις, παγίδες, χαρές, λύπες, λύπες και άλλες λύπες. Είναι γεμάτη ανατροπές, συγκινήσεις, ένα σενάριο, κακογραμμένο πολλές φορές, το οποίο όμως συγκινεί εμάς τους θεατές για αυτό και μας κρατάει δεμένους με αυτή.

Κάποιοι θα αναρωτηθούν τι σχέση έχουν τα κρύα χέρια, τα γάντια, η ζωή, ο Θεός και ο Αϊνστάιν μετάξυ τους. Η ζωή έχει ανατροπές, η ζωή παίζει παιχνίδια μαζί σου, αλλά ποτέ, μα ΠΟΤΕ όμως δεν πρέπει να σε πιάνει απροετοίμαστο. Χίλιες φορές να φοράς τα γαντάκια σου και να σε θεωρούν οι άλλοι ευάλωτο, παρά να είσαι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ευάλωτος. Χίλιες φορές να έχεις ζεστά τα χέρια σου από πριν, παρά να φορέσεις τα γάντια όταν θα έχεις ξυλιάσει από το κρύο. Δέξου τις αναποδιές σαν ευλογία που θα σε σπρώξουν ακόμα πιο μπροστά και μακριά από αυτές.


Τα λάθη άλλωστε γίνονται προκειμένου να μην τα ξανακάνουμε...

Δευτέρα 5 Ιουλίου 2010

Σταματήστε να κατέβω...

Αφορμή του κειμένου αυτού αποτελεί η (για πολλοστή φορά) ανόητη συμπεριφορά της αστυνομίας στο τελευταίο συλλαλητήριο, η οποία, από όσα αναφέρουν άνθρωποι που συμμετείχαν σε αυτό, έκανε χρήση δακρυγόνων μέσα σε σταθμούς του μετρό και του ηλεκτρικού.
Ήταν δεδομένο ότι το χτύπημα στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη θα έδινε στην ΕΛ.ΑΣ. το έρεισμα που χρειαζόταν και το οποίο δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιείται από τα σώματα ασφάλειας: αυτό της εκδίκησης. Το βλέπουμε καθημερινά στους δρόμους, τις πλατείες και τις γειτονιές. Ο πολίτης δεν εμπιστεύεται τον αστυνομικό και (το χειρότερο) ο αστυνομικός δεν εμπιστεύεται τον πολίτη. Έτσι αντί ο αστυνομικός να κάνει σωστά τη δουλειά του (που δεν είναι άλλη από το να προστατεύει εμένα κι εσένα) επιδίδεται σε άσκηση πυγμής και εξουσίας. Τη στιγμή που η Αθήνα γκετοποιείται ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων δυτικοευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, η ΕΛ.ΑΣ. αναλώνεται σε επίδειξη ακολουθώντας το μότο: είμαστε εδώ. Για αυτό πλέον αποτελεί καθημερινό θέαμα η παρουσία μηχανών της ομάδας ΔΙΑΣ σε κάθε πλατεία και κεντρικό δρόμο των προαστίων. Παρόλα αυτά, κι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σχιζοειδές φαινόμενο, η εγκληματικότητα χτυπά την πόρτα όχι μόνο κεντρικών αλλά και απόκεντρων σημείων της πρωτεύουσας, όλοι μας ή έχουμε πέσει θύμα ληστείας ή γνωρίζουμε κάποιον που του συνέβη κάτι τέτοιο, άρα οδηγούμαστε στο μόνο ασφαλές συμπέρασμα που δεν είναι άλλο από το ότι η ΕΛ.ΑΣ. δεν κάνει σε καμία περίπτωση σοβαρά τη δουλειά της.
Κι εύλογα θα’ρθει κάποιος αναγνώστης και θα ρωτήσει: και τι περιμένεις να κάνει στις πορείες, να κάθεται αμέτοχη; Κι εγώ θα του απαντήσω πολύ απλά, χρησιμοποιώντας τις εμπειρίες που κουβαλώ από την αλλοδαπή: περιμένω να μην επιτίθεται σε δίκαιους και αδίκους κατά την παροιμία «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά». Περιμένω να συλλαμβάνει μεμονωμένα τα ταραχοποιά στοιχεία χωρίς να ξυλοκοπεί και χωρίς να κάνει χρήση όλων των ληγμένων χημικών που υπάρχουν στις αποθήκες της. Περιμένω να έχει έτοιμες κλούβες προκειμένου να κάνει προσαγωγές ΜΟΝΟ εκείνων των ατόμων που αποδεδειγμένα διέπραξαν κάποιο αδίκημα.
Σήμερα μάθαμε για επιθέσεις εναντίον ανθρώπων, οι οποίοι είχαν την ατυχία να χρησιμοποιήσουν ως επιβάτες το μετρό και τον ηλεκτρικό. Μάθαμε ότι η αστυνομία προέβη σε άσκοπη ρίψη δακρυγόνων μέσα στους σταθμούς. Μάθαμε ότι την πλήρωσαν αθώοι πολίτες που ήθελαν να κάνουν χρήση του δημοκρατικού δικαιώματος της διαδήλωσης.
Δεν εκπλήσσομαι βέβαια για τη συμπεριφορά της ΕΛ.ΑΣ., γιατί και αυτοί πριν φορέσουν τη στολή ήταν πολίτες σαν όλους μας. Η ΕΛ.ΑΣ. δυστυχώς κουβαλάει εδώ και χρόνια τα σύνδρομα και τα συμπλέγματα της προβληματικής κι ελλειμματικής κοινωνίας μας...
Και κάτι τελευταίο: πώς είναι δυνατόν να την πληρώνει ο κάθε απλός πολίτης που διαδηλώνει και όλοι εκείνοι οι επαγγελματίες ταραχοποιοί που ταλαιπωρούν εδώ και δεκαετίες το κέντρο της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων να παραμένουν ασύλληπτοι; Έλα μου ντε...

Παρασκευή 30 Απριλίου 2010

Έλληνας, νεοέλληνας...

Μου αρέσει να πηγαίνω στα μπουζούκια. Και τι έγινε δηλαδή που έχουν 200 Ευρώ το μπουκάλι, Έλληνας είμαι κύριέ μου και μόνο εμείς οι Έλληνες ξέρουμε τι θα πει αληθινή διασκέδαση. Αν δεν δώκω 200 Ευρώ για να ακούσω τον μεγάλο καλλιτέχνη σε ποιόν θα τα δώκω; Και τι δηλαδή, να κλειστώ σπίτι μου και να μην βγαίνω; Αλλιώς έχω μάθει, δεν λέω, καλά και τα μπαράκια, αλλά τα μπουζούκια έχουν άλλη χάρη. Έχεις δει πουθενά αλλού στον κόσμο τέτοιο πράγμα; Φέρε έναν από αυτούς τους ξενέρωτους τους Ευρωπαίους και θα πάθει πλάκα με αυτό που γίνεται στα μπουζούκια. Τι να μας πουν και αυτοί δηλαδή; Που θεωρούν διασκέδαση να μεθοκοπάνε με μπύρες; Και αν δεν ήταν κάποιοι «ψευτοεκσυγχρονιστές» θα γούσταρα να σπάσω και μερικά πιάτα, γιατί όπου και να πας στο εξωτερικό σε ρωτάνε για αυτό, τους κάνει εντύπωση, πώς να το πω;
Γουστάρω να βγαίνω στην ταβέρνα με την παρέα και να τρώω παϊδάκια, ψαρονέφρια, τζατζίκια και μπουγιουρντί άμα λάχει (καθότι κρατάω και από βόρεια Ελλάδα)... τι να μας πουν δηλαδή οι ξενέρωτοι, οι κοκκινομούρηδες οι Ευρωπαίοι που έρχονται εδώ για διακοπές και τρώνε δυο άτομα μια χωριάτικη; Τους βλέπω κάθε καλοκαίρι που πάω στις Κυκλάδες. Δεν ξέρουν μωρέ τι θα πει ζωή, δεν βλέπουν εμάς πώς καλοπερνάμε; Είναι δυνατόν να τη βγάζεις με μια χωριάτικη, ένα μπουκάλι νερό και μια πατάτες;
Επίσης γουστάρω τα γρήγορα αμάξια. Εντάξει, λεφτά δεν παίζουν, αλλά ευτυχώς κάτι θα τσοντάρουν οι γονείς, θα πάρω κι ένα δανειάκι από την τράπεζα (θα μου το βγάλει ένας γνωστός που έχω) και θα πάω να χτυπήσω ένα φτιαγμένο Χόντα που βρήκα, ευκαιρία σου λέω. Πάει ο άλλος και παίρνει το μεταχειρισμένο το χιλιαράκι. Τι να το κάνω εγώ τέτοιο αμάξι; Αν είναι να αγοράσεις αμάξι πρέπει να έχει και τα αλογάκια του, το ηχοσύστημά του και να πιάνει και μια τελική στα 220. Πες μου δηλαδή σοβαρά, αξίζει να πάω να πάρω κανέναν κουβά με ρόδες; Όχι βέβαια, μην τρελαθούμε...
Μην ξεχάσω και τις διακοπές που ανέφερα παραπάνω... Εγώ κύριέ μου δουλεύω όλο το χρόνο σαν το σκυλί. Δεν δικαιούμαι να πάω στο νησάκι να καλοπεράσω; Εντάξει, κάτι γνωστοί πήγαν πέρσι Πελοπόννησο, αλλά άλλη χάρη έχει το νησάκι. Ε, θα βγει λίγο ακριβό το πλοίο, το ξενοδοχείο επίσης κοστίζει το κατιτίς του (σιγά μη μείνω σε ενοικιαζόμενα), λίγο τα ποτάκια μας, τα σφηνάκια και τα υποβρύχιά μας, θα μου κοστίσει κάτι παραπάνω, αλλά τουλάχιστον θα αξίζει τον κόπο. Για εξωτερικό δεν το συζητώ, εντάξει δεν λέω, έχει καλά πακέτα, αλλά τι να το κάνω; Να τρέχω σαν τον φλώρο στα μουσεία και στα αξιοθέατα;
Κάτι άκουσα σήμερα για νέα μέτρα, για ΔΝΤ, για περικοπές... βασικά τα πράγματα έχουν σφίξει λίγο, ακρίβυνε και η βενζίνα, αλλά εντάξει μωρέ, Έλληνες είμαστε, θα την βρούμε την άκρη. Κάπως θα τα βολέψουμε... και στην τελική μια ζωή την έχουμε, έτσι δεν είναι; Τα σάβανα άλλωστε δεν έχουν τσέπες...
...
...
...
...
Καληνύχτα Έλληνα, καληνύχτα Ελλάδα...

Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Το όνειρο της Ευρώπης

Η Ευρώπη ονειρεύτηκε. Ονειρεύτηκε χιονισμένα βουνά, πυκνά δάση, πράσινους λόγους, ποτάμια, λίμνες και πόλεις. Ονειρεύτηκε μια χώρα, όπου οι άνθρωποι είχαν μάθει να πετούν όπως τα πουλιά και να κολυμπούν όπως τα ψάρια. Πτητικές συσκευές ανέβαιναν στον ουρανό σαν πυροτεχνήματα, ενώ κάτω ανάμεσα στα σπίτια υπήρχε κίνηση. Ψηλοί πύργοι και κτίρια συμβόλιζαν το πνεύμα ανακάλυψης των κατοίκων της. Οι διανοούμενοι εργάζονταν ώστε να βελτιώσουν την ζωή και να την κάνουν πιο ειρηνική. Είχε συναφθεί συμμαχία με σύμβολο 12 αστέρια, ώστε να μην ξεσπάσει ποτέ ξανά πόλεμος και βία. Ήταν ένα πνεύμα κάτω από τα βουνά, τα οποία συζητούσαν για μουσική και μεγάλα έργα τέχνης. Εφευρέσεις είχαν μετατρέψει την νύχτα σε μέρα και είχαν προσφέρει στον άνθρωπο μια ζωή χωρίς πείνα, δίψα, κρύο και ανάγκη. Τα πλοία ταξίδευαν με τη βοήθεια ενός μόνο ανθρώπου και υπήρχαν καράβια, με τα οποία μπορούσε κάποιος να φτάσει μέχρι τον πυθμένα της θάλασσας. Οι ξένοι γίνονταν δεκτοί σε αυτή τη χώρα, γιατί η φιλοξενία αποτελούσε υψηλή αξία. Η σχέση ανθρώπου και ζώου είχε επαναξιολογηθεί εδώ και λίγο καιρό. Ο άνθρωπος ένιωθε συμπόνια για το ον που υπέφερε. Μια άλλη και ίσως η σημαντικότερη αξία ήταν ότι ο άνθρωπος γεννιέται ελεύθερος. Μια εξέχουσα προσωπικότητα το έθεσε ως εξής:: Ο άνθρωπος έχει δημιουργηθεί ελεύθερος, είναι ελεύθερος και δεν γεννιέται με αλυσίδες. Η κόρη του Βασιλιά φαντάστηκε εκείνη την νύχτα γάμου με τον Δία μια περήφανη, ελεύθερη και μορφωμένη χώρα, μια ήπειρο με πολλά πρόσωπα, όπου οι αντιθέσεις συνδέονται μεταξύ τους με πολύπλευρο τρόπο.
Όταν ξύπνησε η Ευρώπη είδε ότι περιτριγυριζόταν από βουκολικά τοπία, θάμνους, μέλλισες, ψάρια στην κοντινή λίμνη. Κάποιος έπαιζε φλάουτο: νύμφες που χοροπηδούσαν, όλα τα είδη κατσικιών, καρποί, ένας σαμπούκος, βελανιδιές, τις οποίες έπιανε κι έτριβε την παλάμη. Κορίτσια χόρευαν ανάλαφρα σε μαλακά λιβάδια λουλουδιών. Πλούσια δροσιά είχε πέσει σε ανθισμένα τριαντάφυλλα και στο μαλακό γρασίδι. Τσακάλια, λύκοι, λιοντάρια, μοσχάρια, ένας αρμένικος τίγρης, ναι, ακόμα και οι πέτρες κρυφάκουγαν τα τραγούδια του ποιμένα Θυρίδος. Άγρια ζώα και άνθρωποι έχουν ενωθεί με τη μαγική δύναμη της έγχορδης μουσικής. Το καλύτερο κρασί, γάλα που ρέει και ώριμα κάστανα, σταφύλια, ψωμί κι ένα κύπελλο, άρωμα από θυμάρι, άσπρα μυρωδάτα φύλλα σκόρδου, σύκα και χρυσά μήλα, ένα καταρράκτης πέφτει από ένα βράχο, μια πικέα βρίσκεται στην πηγή, βελανιδιές, βράχοι και ταμάριξ. Αλλά πού βρισκόταν ο Δίας; Δεν ήταν πλέον εκεί, ο Θεός την είχε παρατήσει: την είχε ξεχάσει μήπως; Ήταν σωστό να ακολουθήσει τον λευκό ταύρο, ο οποίος μύριζε κρόκο και ήταν στολισμένος με λουλούδια; Δεν θα ήταν καλύτερα να είχε μείνει στην γη των Φοινίκων, τον σημερινό Λίβανο, στη μητέρα της Τηλέφασσα, αυτή που φωτίζει πάντα, και στον πατέρα της Αγήνορα, γιο του Ποσειδώνα; Ήταν λάθος να διασχίσει τη θάλασσα στη ράχη του ταύρου, λάθος να σκαρφαλώσει σε νέες κορυφές, λάθος να κοιτάξει στο ανοικτό αντί να μείνει στην πατρίδα. Δεν ήταν σωστό να αγαπήσει τον Θεό στην Κρήτη κάτω από τον πλάτανο, το πάντα πράσινο δέντρο. Έτρεμαν τα γόνατα και η καρδιά της. Έπεσε πάλι σε ανήσυχο ύπνο στη μεγάλη θάλασσα του Είναι (gran mar dell΄ essere). Πώς είμαι διαφορετική από το ρεύμα, αφού βυθίζομαι στα κύματά του και χάνω μέσα σε αυτό τις σκέψεις μου;
Αυτή τη φορά ονειρεύτηκε πολέμους και γκρίζο. Κλέβουν, καίνε, βιάζουν, πρώτα στη δική της και μετά σε ξένη χώρα. Αναπαράγουν υβρίδια και κάνουν λόγο για αιώνια ζωή χωρίς θάνατο, όμως μόνο για το δικό τους καλό. Οι άλλοι υποφέρουν. Οι ιπτάμενες μηχανές πετούν θανατηφόρα φορτία σε ανθρώπους, ζώα και φυτά: καρδιά του σκότους, Είμαι η πύλη της πόλης του πόνου. Είμαι η πύλη του αιώνιου μαρτυρίου... όποιος εισέρχεται εδώ πρέπει να εγκαταλείψει κάθε ελπίδα! Ο ουρανός που ήταν το σύμβολο της θεϊκής ειρήνης βρέχει τώρα θάνατο. Και στην θάλασσα από άμμο βυθίστηκε μια βροχή / Από πλατιές σπίθες σε αργές πτώσεις, ... έτσι έπεφτε η αιώνια φωτιά, / ... καημένα χέρια! καμιά φορά δεν βρήκε ησυχία ο χορός της, σύντομα εδώ, σύντομα εκεί / πετάνε πάντα νέα μαρτύρια. Από τις αίθουσες ακούγονται κραυγές. Μια γκριμάτσα φωνάζει στο μικρόφωνο, βιάζεται, πιέζει, δείχνει με το δάκτυλο το ρολόι. «Ο χρόνος είναι χρήμα και το χρήμα είναι ενέργεια!» Τα σώματα ήταν γυμνά και παραμορφωμένα από τις δυνάμεις που ασκούνταν πάνω τους. Μέσα από τις φλόγες πρόβαλλαν χέρια, ένας μακρύς λαιμός, το πηγούνι και τα γεμάτα τρόμο πρόσωπα, δαιμονικός κόσμος όπου τα σώματα ανθρώπων και ζώων κινούνταν φοβισμένα προς τα πάνω. Τι είχε συμβεί, προς τι ο εφιάλτης αυτός; Προς τι αυτή η καταδίκη; Δεν υπάρχει τίποτα πιο καταστροφικό από τον ίδιο τον άνθρωπο! Χωρούσε ακόμα η ποίηση στον κόσμο αυτό; Μόνο ανόητοι μόνο ποιητές. Ποιός φόβος κατέβαλε ξαφνικά την Ευρώπη; Στην ερώτηση αυτή δεν ήξερε κανείς την απάντηση, αλλά όλοι συμφωνούσαν ότι ο εφιάλτης έπρεπε να τελειώσει.
Η Ευρώπη ξύπνησε και ο Δίας επέστρεψε, του έδωσε τρεις γιους, τον Μίνωα, τον Ραδάμανθυ και τον Σαρπηδόνα. Εκείνος της πρόσφερε τρία δώρα: ένα δόρυ που πετύχαινε πάντα το στόχο του, τον γρηγορότερο σκύλο του κόσμου, τον Λαίλαπα, και τον Τάλο, τον άνθρωπο του μπρούντζου, ο οποίος καθημερινά διέσχιζε την Κρήτη και κυνηγούσε εχθρούς. Τελικά η Ευρώπη έγινε σύζυγος του βασιλιά της Κρήτης Αστερίωνα, στον οποίο έδωσε κόρη την Κρήτη. Ο Αστερίωνας υιοθέτησε τους γιους της κι έχρισε κληρονόμο τον Μίνωα. Όταν ο πατέρας της Ευρώπης Αγήνορας έστειλε τους γιους του με την εντολή να επιστρέψουν μόνο με την Ευρώπη, δεν τους ξαναείδε ποτέ. Ο Μίνωας έγινε βασιλιάς της Κρήτης μετά από έναν καυγά με τους αδερφούς του. Αφού ζήτησε από τον Ποσειδώνα ένα ζώο για θυσία κι εκείνος του έστειλε έναν εντυπωσιακό ταύρο, τον οποίο ο Μίνωας δεν ήθελε να θυσιάσει λόφω της ομορφιάς του, ερωτεύθηκε η κόρη του Ήλιου και σύζυγος του Μίνωα Πασιφάη με τον ταύρο. Η Πασιφάη διέταξε τον Αθηναίο τεχνίτη Δαίδαλο να κατασκευάσει ένα κούφιο ξύλινο ομοίωμα αγελάδας, όπου κρύφτηκε εκείνη και ζευγάρωσε με τον ταύρο. Η Πασιφάη είχε πολλά παιδιά με τον Μίνωα: τον Κατρέα, τον Δευκαλίωνα, τον Γλαύκο, τον Ανδρόγεο, την Ακάλλη, την Αριάδνη, την Φαίδρα και την Ξενοδίκη. Με την ένωσή της με τον ταύρο γεννήθηκε το τέρας Μινώταυρος, ο οποίος είχε κεφάλη ταύρου και σώμα ανθρώπου. Ο Μίνωας ντράπηκε κι έδωσε εντολή στο Δαίδαλο να χτίσει έναν υπόγειο Λαβύρινθο, όπου έκρυψε τον Μινώταυρο. Ο Μίνωας έβαλε ως στόχο να εξουσιάσει θάλασσες και χώρες.
Ο Λαβύρινθος ήταν ένα δίκτυο από υπόγειους διαδρόμους με μια και μοναδική είσοδο. Όποιος έμπαινε σε αυτόν δεν μπορούσε να ξαναβγεί. Ο Μινώταυρος ζούσε στο κέντρο των εγκαταστάσεων. Τρεφόταν με ανθρώπινο κρέας, το οποίο ζητούσε ο Μίνωας από τους Αθηναίους, στους οποίους ασκούσε εξουσία: Έπρεπε να του στέλνουν κάθε 9 χρόνια ως φόρο τιμής 7 νέους κι 7 παρθένες, τους οποίους έτρωγε το τέρας, μέχρι που ο μεγαλύτερος ήρωας των Αθηναίων, ο Θησέας, γιος του Θεού Ποσειδώνα και της κόρης του Πιτθέα Αίθεα, με τη βοήθεια του Δαιδάλου και της Αριάδνης, η οποία του έδωσε το μίτο για να μπορέσει να βγει ξανά από τον Λαβύρινθο, το σκότωσε. Όταν ο Μίνωας ανακάλυψε την προδοσία του Δαιδάλου τον έκλεισε μαζί με το γιο του Ίκαρο στον Λαβύρινθο. Η ανάγκη όμως έσωσε τον Δαίδαλο! Κατασκεύασε από κερί φτερούγες, τις οποίες στερέωσε ώστε να μπορούν να πετάξουν σαν πουλιά. Πριν ξεκινήσουν τόνισε στον γιο του ότι δεν έπρεπε να πετάξει ούτε πολύ ψηλά ούτε χαμηλά, γιατί κοντά στον ήλιο θα έλιωνε το κερί και κοντά στο νερό θα βάραιναν τα φτερά. Πέταξαν βορειοανατολικά, πάνω από την Πάρο, τη Δήλο και την Σάμο, αλλά κάποια στιγμή ο Ίκαρος πήρε θάρρος και πέταξε πιο ψηλά. Πλησίασε τον ήλιο, το κερί στις φτερούγες έλιωσε κι έπεσε στη θάλασσα. Ο Δαίδαλος, αθηναίος εφευρέτης, ζωγράφος και τεχνίτης, του οποίου το όνομα σήμαινε «πολυμήχανος», προσγειώθηκε στο νησί, το οποίο τώρα ονομάζεται Ικαρία.

Πέμπτη 3 Σεπτεμβρίου 2009

Περίεργο ον ο άνθρωπος... θέλει να ακούγεται και όχι να ακούει...θέλει να βλέπεται μα όχι να βλέπει... θέλει να ζει μα όχι να ζουν οι άλλοι. Κάποιοι μου'πανε πως όλα τα βγάζω απ'το μυαλό μου, πως ο άνθρωπος είναι ένα καλό δημιούργημα του "Κυρίου", πως δεν είναι δυνατό να υπάρχει τόση μαυρίλα και σαπίλα εκεί έξω. Η σαπίλα υπάρχει εκεί έξω και την βλέπουμε καθημερινά, μα στην ουσία δεν έχουμε καμιά όρεξη να την κοιτάξουμε πραγματικά. Κλεινόμαστε σ'ένα καβούκι (πες το και μικρόκοσμο) και συνεχίζουμε αμέριμνοι τη ζωή μας δείχνοντας στους υπόλοιπους πόσο ευτυχισμένοι είμαστε. Αν λοιπόν όλοι είμαστε τόσο ευτυχισμένοι και τόσο ευχαριστημένοι, τότε πείτε μου ένα πράγμα μόνο...γιατί με την πρώτη ευκαιρία βγάζουμε το μάτι του αλλουνού; Γιατί βγάζουμε μια επιθετικότητα λες και νιώθουμε από παντού την απειλή; Γιατί δεν κοιτάμε να βοηθήσουμε πραγματικά τους άλλους, ώστε να μπορούμε να τα βρούμε και με τον εαυτό μας; Γιατί αποστρεφόμαστε τη δυστυχία, την φτώχεια, την πείνα, ενώ ταυτόχρονα ποζάρουμε όπου σταθούμε και όπου βρεθούμε για το facebook ώστε να δείξουμε στους άλλους πόσο όμορφα περνάμε; Γιατί νιώθουμε την ανάγκη να δείξουμε στους "άλλους" πόσο ευτυχισμένοι είμαστε και πόσο απολαμβάνουμε την ζωή μας;Δεν θα ήταν προτιμότερο απλά να απολαμβάνουμε κάποια πράγματα χωρίς παράλληλα να το επιδεικνύουμε; Χωρίς να βγαίνουμε συνέχεια στην επίθεση λες και απέναντί μας βρίσκεται ο χειρότερος εχθρός;
Την ευτυχία την ζουν αυτοί που από το ποτήρι της δυστυχίας πίνουν...

Καληνύχτα...

Σάββατο 21 Μαρτίου 2009

Ούτως ή άλλως κανείς δεν πρόκειται να δώσει σημασία στις γραμμές τούτες που ξεθωριάζουν την ασχήμια της ψυχής σου. Κανείς δε θα νοιαστεί να δείξει λίγη προσοχή σε αυτά που ταλανίζουν τις μέρες και τις νύχτες μας, σε αυτά που χρωματίζουν με γκρίζα και άχαρη μπογιά τον ουρανό μας. Ζήσε κοντά στη μοναξιά και κάνε τη κατάρα της ζωής σου...