Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Γιατί την αγαπάμε τόσο τη ζωή; Γιατί της δίνουμε τόση σημασία και πασχίζουμε να την φτιάξουμε, ενώ συνάμα τη βρίζουμε και βλαστημάμε την ώρα και τη στιγμή που γεννηθήκαμε; Γιατί την προστατεύουμε και γεμίζουμε τη μέρα μας με τόσα πράγματα για να τη φτιάξουμε; 

Τι σόι πράγμα είναι η ζωή; Τι σόι πράγμα είμαστε εμείς;

Άργησα πολύ να γράψω; Έγραφα για άλλους. Λάθος. Τίποτα πιο αληθινό από το να γράφεις για τον εαυτό σου. Για εκείνους που σε κάνουν τον εαυτό σου. Ο εαυτός μας είναι αυτό που μας κάνουν εκείνοι που μας αγαπούν. Αγαπώ και πονάει το κεφάλι μου στη σκέψη της απώλειας της αγάπης. Ακούω την αγάπη παντού, στη σκέψη μου, στα λόγια μου, στους φόβους, τις ενοχές, τη χαρά και τη λύπη.

Άργησα να σου γράψω γιατί φοβόμουν τις μανίες μου. Φοβόμουν τον ίδιο μου το φόβο και πάσχιζα να ανακαλύψω τι μπορεί να με κάνει καλύτερο, αντάξιο της αγάπης και της εμπιστοσύνης σου. Πάσχιζα και πασχίζω κάθε μέρα. Όσο και αν έπεισα τον εαυτό μου κάποτε ότι έπρεπε να κάτσουμε και να τα βρούμε (ή και πάλι όχι) οι δυο μας δεν το κατάφερα. Ήρθες εσύ και απέκτησα το συμπλήρωμα στον ίδιο μου τον εαυτό. Βαριά κουβέντα να λες ότι το είναι σου είναι κάποιος άλλος. Έλα όμως που μπορώ να την ξεστομίσω με σιγουριά σε σένα και να σε καλέσω στον μικρόκοσμο της ψυχής μου, να μοιραστούμε το ίδιο αστέρι, αυτό που ψάχνω και πασχίζω να ανακαλύψω στην απεραντοσύνη μου. Στη δική σου απεραντοσύνη.

Άργησα να σου γράψω αν και το άξιζες με το παραπάνω. Άργησα γιατί σε αγαπούσα μέρα με τη μέρα περισσότερο από τα υποκατάστατά μου. Άργησα γιατί έψαχνα τις λέξεις για να ξεπεράσω το φόβο μου. Το ΔΙΚΟ μου φόβο, το προσωπικό μου μαρτύριο. 

Σε βρήκα και δεν πρόκειται να σε αφήσω. Θα σου σταθώ και θα σου ψιθυρίζω έστω και βουβά την ευγνωμοσύνη μου. Θα διαλύω τα σύννεφα με μια και μόνο σκέψη, τη σκέψη της κοινής μας ζωής. Και κάποτε, ίσως αύριο, ίσως πάλι όχι θα βρω το αστέρι μας και θα το κατεβάσω εδώ να το'χουμε παρέα μας.

Και θα σου γράφω πιο συχνά. Υπόσχεση.

Δεν υπάρχουν σχόλια: