Το συνηθίζεις το σκοτάδι

...ξέρεις, στην αρχή σε πιάνει μια ανατριχίλα,ένας τρόμος,σκέφτεσαι γιατί ήρθαν έτσι τα πράγματα και σε παράτησαν όλοι αφήνοντάς σε να βολοδέρνεις στα στενά σοκάκια της θλίψης. Όπως όμως συνηθίζεις σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μετά από λίγη ώρα, έτσι συνηθίζεις και το σκοτάδι της ζωής σου. Στην αρχή σου λείπει το φως, φοβάσαι. Ο φόβος γίνεται πανικός, ο πανικός απόγνωση. Η καρδιά δεν λέει να το βάλει κάτω και να ακολουθήσει το μυαλό σ'αυτά τα επικίνδυνα ταξίδια.Όσο περνάει ο καιρός,όσο το φως απομακρύνεται,τόσο μια οικειότητα απλώνεται γύρω σου,έτοιμη να σ'αγκαλιάσει και να σου δώσει αυτό που χρειάζεσαι. Περνάει ο καιρός,η μοναξιά γίνεται ένα με το σκοτάδι αυτό. Και πίστεψέ με, όχι μόνο το συνηθίζεις, μα αρχίζεις και να το αγαπάς...