Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008... ώρα 6 το απόγευμα, έχει νυχτώσει και κατεβαίνω στο κέντρο της Αθήνας να πάω στο μάθημα ιταλικών. Πολλοί σκέφτονται ότι μόνο ένας τρελός θα κατέβαινε για κάτι τόσο "ασήμαντο" στο κέντρο της πόλης ύστερα από όσα έχουν προηγηθεί... Σάββατο 6 Δεκεμβρίου... ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει στα Εξάρχεια νεκρός από τις σφαίρες ειδικού φρουρού. Ακολουθεί μπαράζ συγκρούσεων ανάμεσα σε ομάδες νεαρών και ΜΑΤ. Η Δευτέρα προμηνύεται δύσκολη, λόγω συλλαλητηρίου που έχει προγραμματιστεί στα Προπύλαια. Δεν θέλω να πιστέψω ότι η βία θα επικρατήσει... Αποφασίζω να κατεβώ στο κέντρο, να ακολουθήσω τους φυσιολογικούς ρυθμούς της ζωής μου, να μην αφήσω το φόβο και το μίσος να με κυριεύσουν. Μια συγκέντρωση είναι άλλωστε, μια συγκέντρωση που κάποιοι άνθρωποι, θέλουν να εκφράσουν τον πόνο τους για ένα παιδί που χάθηκε. Ένα παιδί 15 χρονών...

Στο Σύνταγμα βλέπω κόσμο μαζεμένο, έτοιμο να πάει στα Προπύλαια. Κοντοστέκομαι, ανάβω ένα τσιγάρο, για να δω, να αφουγκραστώ την ατμόσφαιρα, να καταλάβω κι εγώ τι συμβαίνει... κάποιοι νεαροί με καλυμμένα τα πρόσωπά τους επιτίθενται, λεκτικά κυρίως στα ΜΑΤ που βρίσκονται μπροστά στην Βουλή. Τα ΜΑΤ... μου δίνουν εικόνα ανθρώπων που εκείνη την στιγμή δεν ξέρουν τι να κάνουν... μέσα σε δευτερόλεπτα βρίσκονται περικυκλωμένοι, ναι αυτοί, οι άνθρωποι που είναι εδώ για να προστατεύσουν εμένα κι εσένα, από 15χρονους-16χρονους και δεν ξέρουν τι να κάνουν... και τότε μέσα στον πανικό τους εξαπολύουν επίθεση. Μεμονωμένα πιάνουν νεαρούς, τον ένα 3 μέτρα μακριά από μένα, και τους χτυπούν αλύπητα. 4-5 "όργανα της τάξης" σε ένα παιδαρέλι 15 χρονών... σκέφτομαι... τι φταίει; η έλλειψη παιδείας και κουλτούρας από ένα καταρρέον εκπαιδευτικό σύστημα που έδωσε την πέτρα στο παιδί αυτό να την πετάξει; η έλλειψη οργάνωσης, εκπαίδευσης ή και αυτή η ανικανότητα ακόμα των αστυνομικών, οι οποίοι χειρίζονται μια κατάσταση με τον πλέον λάθος τρόπο; Φταίω εγώ που άφησα το εξωτερικό για να επιστρέψω στην πατρίδα μου, να την βοηθήσω όσο μπορεί να πάει μπροστά;
Ο κόσμος κοιτάει με βλέμμα απόγνωσης κάδους να καίγονται, τα δακρυγόνα κάνουν την ατμόσφαιρα αποπνικτική... συνεχίζω τον δρόμο μου για την Μπενάκη. Περνώντας την Ακαδημίας βλέπω κόσμο να κατεβαίνει στα Προπύλαια, να δώσει το παρόν στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Φτάνω στο φροντιστήριο. Οι λίγοι τολμηροί που κάναμε το μεγάλο βήμα να κατεβούμε μια τέτοια ημέρα στο κέντρο της πόλης συνειδητοποιούμε ότι μάθημα δεν θα γίνει... δυμοιρίες των ΜΑΤ περνούν ακριβώς κάτω από το κτίριο και κατευθύνονται στον άξονα Σύνταγμα-Ομόνοια... αποφασίζουμε να φύγουμε... μαθαίνουμε ότι έχουν κλείσει οι σταθμοί του μετρό στην Ομόνοια και το Πανεπιστήμιο. Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έχουν ολοκληρωθεί και ομάδες νεαρών "κουκουλοφόρων", όπως αρέσκονται να τους χαρακτηρίζουν τα μέσα, έχουν αναλάβει δράση... το κέντρο φλέγεται και η αστυνομία έχει δημιουργήσει έναν κλοιό γύρω τους... αδυνατώ να πιστέψω ότι για πολλοστή φορά παρακολουθούμε αυτή την τυφλόμυγα της βίας στην πόλη μας... αδυνατώ να πιστέψω ότι για πολλοστή φορά κλαίμε για νεκρό από την ασυδοσία της αστυνομίας, για υλικές καταστροφές από "αντιεξουσιαστές", ότι φοβόμαστε ακόμα και για την ακεραιότητα του εθνικού μας πλούτου, του Αρχαιολογικού Μουσείου, της Εθνικής Βιβλιοθήκης... (σκέφτομαι ότι ούτε οι μεν ούτε οι δε γνωρίζουν την πνευματική αξία των κτιρίων αυτών...)
Κάπως καταφέρνω να επιστρέψω σπίτι, περνώντας μέσα από τα Εξάρχεια, τα οποία εκείνη την ώρα ήταν στην κυριολεξία η πιο ήσυχη γειτονιά της πόλης...
Στο Facebook γίνομαι μάρτυρας μιας πρωτοφανούς δραστηριότητας... δημιουργούνται γκρουπ για το νεκρό παιδί, μηνύματα εχθρικά για την αστυνομία διαδέχονται το ένα μετά το άλλο. Αποφασίζω να μην πάρω θέση... είναι τόσο τραγικό το συμβάν της δολοφονίας ενός παιδιού που θεωρώ περιττά τα πολλά λόγια. Αυτό είναι το πρόβλημα στον τόπο αυτό... μιλάμε πολύ και σκεφτόμαστε λίγο... μισούμε και αγαπάμε πολύ, παθιαζόμαστε... κι όμως έχουμε την ποιότητα και την ενέργεια να βγάλουμε κάτι καλό... δεν το βγάζουμε όμως...
Σήμερα είναι Τετάρτη και έχουν συμβεί διάφορα. Έχουν ακουστεί σχεδόν τα πάντα, από σενάρια συνομοσίας μέχρι φόβους για κύρηξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Άλλοι μιλάνε για την αρχή της αντίδρασης του κόσμου απέναντι σε ένα σύστημα που αντιμετωπίζει σοβαρή κρίση.
Επιτρέψτε μου να αφήσω στην άκρη τις θεωρίες. Είπα ότι τέτοιες στιγμές ίσως δεν θα έπρεπε να λέμε πολλά. Επιτρέψτε μου να πω ότι αυτό που είδα είναι μίσος, φόβος, απόγνωση, αντίδραση. Είδαμε όλοι τι έγινε χθες στην Πάτρα. Πολίτες ήρθαν σε σύγκρουση με κουκουλοφόρους. Εκεί φτάσαμε λοιπόν... να βλέπουμε παντού εχθρούς.
Έχουμε ένα πολιτικό σύστημα, από την άκρα Δεξιά μέχρι την άκρα Αριστερά που αποδεικνύεται ανίκανο να χειριστεί σοβαρά την χιονοστιβάδα που ακολούθησε τον θάνατο του παιδιού. Έχουμε μια αστυνομία που είτε θα πρακολουθεί αμέτοχη αφήνοντας τους "αντιπάλους" της να καίνε τα πάντα, είτε θα δέρνει αλύπητα όποιον βρεθεί στο διάβα της (τι είπατε; συλλήψεις χωρίς να πέφτει ξύλο;μην τα λέτε σε μένα...). Έχουμε παιδιά που δεν βρέθηκε κάποιος να ασχοληθεί σοβαρά μαζί τους και βγάζουν τώρα την οργή τους. Έχουμε μίσος, μίσος, μίσος... Ζητούμε την παραδειγματική τιμωρία του υπαιτίου για τον φόνο με θάνατο (ναι! το είδα στο facebook). Ζητούμε δηλαδή την εφαρμογή βίας απέναντι στην βία. Ο Γκάντι δηλαδή που τα έβαλε με ολόκληρη Βρετανική Αυτοκρατορία με το γνωστό δόγμα της παθητικής αντίστασης δεν ήξερε τι του γινόταν...
Κρίμα για αυτό τον τόπο. Κρίμα γιατί στα 30 μου, πιστεύω πολύ και στην γενιά μου και στις νεότερες γενιές. Πιστεύω ότι μπορούν να διώξουν την σαπίλα. Πιστεύω ότι μπορούν να έχουν οράματα και ιδέες. Τι βλέπω όμως; Βλέπω μίσος, βλέπω αντίδραση... σημασία παιδιά δεν έχει η αντίδραση, αλλά η δράση. Σημασία έχει να απομονώσουμε ό,τι σάπιο υπάρχει σε αυτή την κοινωνία. Σημασία έχει να δείξουμε ποιοί είμαστε και τι θέλουμε από αυτούς που κυβερνούν χωρίς να συμμετέχουμε σε αυτό το γαϊτανάκι της βίας και της βλακείας που μας έχουν βάλει.
Δεν έχω αυταπάτες... I have a dream είπε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τον πυροβόλησαν. Τον Γκάντι τον πυροβόλησαν επίσης... Άρα από ποιον να περιμένω να αναλάβει να σώσει αυτό τον τόπο; Αφού οι μισοί είναι απασχολημένοι να βρίζονται με τους άλλους μισούς. Αφού οι μισοί ρίχνουν το μπαλάκι των ευθυνών στους άλλους μισούς. Επομένως ποιόν να εμπιστευτώ;
Την απάντηση την έδωσα λίγο πιο πάνω και απευθύνομαι σε αυτούς που μας κυβερνούν και ορίζουν τις τύχες μας... αφήστε τους νέους να δώσουν αυτά που θέλουν, βγάλτε τους από τις καφετέριες, τα κλαμπ και την αποχαύνωση της τηλεόρασης και των ψευτοσωτήρων, δώστε τους όραμα και ιδέες. Αφήστε τους να κατακτήσουν τον τόπο αυτό με την σκέψη τους, με τα όνειρά τους. Μην τους παίρνετε τα όνειρα... είδατε αυτές τις 3-4 μέρες τι μπορεί να γίνει αν κλέψεις τα όνειρα κάποιου...

Θυμάμαι...

...κάτι βράδια, ατέλειωτα βράδια που καθόμουν και σου μιλούσα, και μου μιλούσες, κι η νύχτα έμοιαζε να δίνει τη θέση της σ'έναν κόσμο πλασμένο μόνο για σένα και μένα. Θυμάμαι αυτό το βλέμμα σου που με γαλήνευε και με ταξίδευε αφημένο σε μια θάλασσα χωρίς φουρτούνες. Πρωινός καφές με τον καπνό απ'το τσιγάρο να χάνεται στη μουντή, μα συνάμα γλυκιά μελαγχολία του φθινοπώρου. Μια μελαγχολία τόσο γνώριμη, τόσο κοντινή... αυτά που έζησα δεν ξεγράφονται, δεν ξεχνιούνται... οι άνθρωποι ξεχνιούνται όμως. Και τούτο που μένει είναι κάποιες θολές αναμνήσεις όπως οι θύμισες ενός ονείρου, το οποίο θα ξεχάσεις το επόμενο βράδυ. Κάποτε πίστευα στην αιώνια ανάμνηση, πίστευα ότι οι αναμνήσεις είναι κτήμα μου και δεν πρόκειται να μου τις πάρει κανείς, ότι αυτά που έχω ζήσει θα με συντροφεύουν σε κάθε μου βήμα. Κι όμως... ακόμα και οι πιο γλυκιές αναμνήσεις ένα όνειρο είναι. Τις ξεχνάς το επόμενο βράδυ... όταν θα δεις άλλο όνειρο...τις ξεχνάς ίσως πιο γρήγορα από τους εφιάλτες σου...

Κοινή μου μοίρα αυτή που μ'έφερε εδώ
αυτή που μ'έστειλε να ψάχνω φοβισμένος
σε μονοπάτια άγνωστα, το βλέμμα δεν μπορώ
να ξεκολλήσω από το χθες και νιώθω σαν χαμένος...

Ξυπνάς και κοιμάσαι με αυτή την σκέψη...

ότι γύρω σου όλοι σε αγαπούν, σε νοιάζονται, σε σέβονται, σε εκτιμούν. Βυθίζεσαι σε μια λίμνη χαράς και ασφάλειας, μακαρίζεις την τύχη σου και απολαμβάνεις αυτή την ευχάριστη κατάδυση, αυτό το βύθισμα μέσα στο ζεστό, φιλόξενο νερό. Όταν φτάνεις στον πάτο όμως αρχίζεις και κρυώνεις, σκέψεις μαύρες κυριεύουν το μυαλό σου κοιτάς δεξιά και αριστερά να βρεις τους φίλους σου, να βρεις όλα αυτά που σε έκαναν ευτυχισμένο, που σου έδιναν σιγουριά και ασφάλεια. Απεγνωσμένα ψάχνεις, μα το βλέμμα καταλήγει συνέχεια στο κενό. Τότε μόνο καταλαβαίνεις την γύμνια σου. Τότε κοιτάς για πρώτη φορά πού βρίσκεσαι. Στον πάτο μιας παγερής, αφιλόξενης λίμνης. Μόνος...

Γιατί στον πάτο είμαστε όλοι μόνοι...

Σαν ανταμώνουν δυο παλιοί εραστές...

...είναι σαν να βρίσκονται δυο σκιές του παερλθόντος που κάποιος έπαιξε μαζί τους και τις έβαλε τη μια δίπλα στην άλλη, βουβές,αλλόκοτες,αξιοθρήνητες...Δυο σκιές που δεν μιλούν,δεν αγαπούν και δεν πιστεύουν παρά κοιτούν η μια την άλλη με ένα βλέμμα κενό, ποτισμένο απ'το πιοτί ενός πάθους ξεθωριασμένου σαν κάτι παλιές αφίσες κολλημένες σε έναν τοίχο κάπου σε μια απόμερη γωνιά αυτής της πόλης...

Το συνηθίζεις το σκοτάδι

...ξέρεις, στην αρχή σε πιάνει μια ανατριχίλα,ένας τρόμος,σκέφτεσαι γιατί ήρθαν έτσι τα πράγματα και σε παράτησαν όλοι αφήνοντάς σε να βολοδέρνεις στα στενά σοκάκια της θλίψης. Όπως όμως συνηθίζεις σε ένα σκοτεινό δωμάτιο μετά από λίγη ώρα, έτσι συνηθίζεις και το σκοτάδι της ζωής σου. Στην αρχή σου λείπει το φως, φοβάσαι. Ο φόβος γίνεται πανικός, ο πανικός απόγνωση. Η καρδιά δεν λέει να το βάλει κάτω και να ακολουθήσει το μυαλό σ'αυτά τα επικίνδυνα ταξίδια.Όσο περνάει ο καιρός,όσο το φως απομακρύνεται,τόσο μια οικειότητα απλώνεται γύρω σου,έτοιμη να σ'αγκαλιάσει και να σου δώσει αυτό που χρειάζεσαι. Περνάει ο καιρός,η μοναξιά γίνεται ένα με το σκοτάδι αυτό. Και πίστεψέ με, όχι μόνο το συνηθίζεις, μα αρχίζεις και να το αγαπάς...

Ο καθένας κρίνεται από τις πράξεις του και κυρίως από το αποτέλεσμα που έχουν αυτές. Κοιτάς στον καθρέφτη λοιπόν και βλέπεις έναν άγνωστο που σε κοιτάει με βλέμμα γεμάτο επιφύλαξη και -γιατί όχι- κακία. Τον σιχαίνεσαι και σε σιχαίνεται, αυτό είναι βέβαιο, δεν τα πάτε καλά, παρόλο που γνωρίζεστε τόσα χρόνια. Τον σιχαίνεσαι για όλα αυτά που έχει κάνει στους ανθρώπους που τον αγαπούν, τον σιχαίνεσαι γιατί δεν κατάφερε ποτέ να σου μοιάσει, να σε πλησιάσει και να σου απλώσει ένα χέρι βοηθείας όταν τον χρειαζόσουν. Δίνεις μια μούτζα και γυρίζεις την πλάτη, το περίεργο είναι όμως ότι και αυτός ρίχνει την δική του μούτζα και σου γυρνά την πλάτη. Τόσο κοντά λοιπόν και τόσο μακριά...

Για κάποιους πρέπει να βρέξει...

...για να ξεχάσουν όσα έμαθαν και όσα έζησαν. Για να μπορούν να βγαίνουν και να το φωνάζουν ότι μετά τη βροχή τούς αγκαλιάζει εκείνη η τόσο οικεία, τόσο γλυκειά μυρωδιά που ξεσηκώνει σκέψεις χωμένες βαθιά και ξεχασμένες στο πατάρι της μνήμης. Για να σκεφτούν πως όσο μόνοι και να νιώσουν, θα βρεθεί κάποιος να πιστέψει σ'αυτούς και να τους βοηθήσει να νικήσουν τ'ανήμερο θηρίο που λέγεται ζωή, φόβος, φυγή, σκοτάδι. Για να βαδίσουν λεύτεροι σ'ένα υγρό τοπίο ξεχνόντας πως υπάρχουν ηλιόλουστες μέρες. Για να φωνάξουν πως είναι εδώ για να ζήσουν κι άλλη βροχή...

Καλοκαίρι

Κάνω την βόλτα μου στην άκρη της προβλήτας περασμένες 12... περπατώ κρατώντας στο να χέρι ένα μισοτελειωμένο τσιγάρο και στο άλλο λίγο καλοκαίρι... λίγο απ'το δικό μου καλοκαίρι. Δεν είχα φανταστεί ποτέ μου πόση ηρεμία κρύβεται σ'ένα λιμάνι αργά το βράδυ. Εκεί που πίσω σου η πόλη ζει και ξενυχτάει και μπροστά σου ανοί γεται η θάλασσα γαλήνια κρύβοντας μες στη νύχτα φόβους, ελπίδες, χαρά και λύπη. Κι εσύ στη μέση τούτου του παράδοξου τοπίου χαμογελάς από μέσα σου και κάνεις μια τελευταία τζούρα. Από τη μια η πόλη σε ξεγελάει με τα φώτα της, σε θαμπώνει και σε καλεί να πας κοντά της, μαζί με τόσους άλλους που θέλουν να αγγίξουν λίγο από το καλοκαίρι της. (Αλήθεια πόσοι να'χουν μείνει αρχές Αυγούστου;) Από την άλλη η θάλασσα που ένα νυχτερινό αεράκι την φέρνει πιο κοντά σου, να σ'αγκαλιάζει και να σε φιλά στα κλεφτά σαν παιδαρέλι που νιώθει το πρώτο ερωτικό σκίρτημα.
Τούτη η βραδιά του Αυγούστου με βρίσκει να γυροφέρνω την ζωή, μια να την αγαπώ και μια να την μισώ, μια να την κοροϊδεύω και την άλλη να την υμνώ, σαν έναν παλιό έρωτα που έχει αφήσει τα απομεινάρια του να χτυπούν αλύπητα τα όνειρά σου. Τούτη η βραδιά θα'λεγε κάποιος πως δεν αξίζει αυτά τα λίγα λόγια, πως τίποτα δεν την κάνει ξεχωριστή, πως είναι μια βραδιά σαν όλες τις άλλες τις άλλες σε μια ζωή που μας έχει μάθει να την προσπερνάμε...
Η ζωή όμως είναι εδώ, μπροστά μας, μας φωνάζει να την ακούσουμε και να της δώσουμε πραγματικά σημασία. Να απολαύσουμε απλές στιγμές της και να τις αγκαλιάσουμε με πάθος... Μια καλοκαιριάτικη βόλτα είναι η αρχή...
Καλό καλοκαίρι.

Άφησε μας μόνους, είπε με την αυστηρή μα συνάμα ζεστή φωνή της. Ήταν φανερό ότι ήθελε να μιλήσουμε για κάτι σοβαρό, κάτι που δεν έπρεπε να φτάσει στα αυτιά των υπολοίπων. Οι άλλοι έγνεψαν κι έφυγαν σιγοψιθυρίζοντας. Την κοίταζα προσπαθώντας να διακρίνω κάποια ατέλεια, κάποιο κουσούρι πάνω της. Μα δεν τα κατάφερα... Θεέ μου, δεν τα κατάφερα να την μισήσω όσο και αν μπόρεσα. Ήταν φαίνεται γραπτό μου να γίνω έρμαιο των συναισθημάτων μου (και των δικών της). Αυτή φαινόταν αμήχανη μα το έκρυβε ή τέλος πάντων προσπαθούσε να το κρύψει κάτω από ένα σφιγμένο χαμόγελο. Κι εκεί που ήταν έτοιμη να μιλήσει, εκεί που θα έφτανε η στιγμή που χρόνια περίμενα, έκανα κάτι που ούτε εγώ το περίμενα. Γύρισα την πλάτη κι έφυγα, έφυγα χωρίς να γυρίσω να δω την έκπληξη ή την ταραχή της ΄(ακόμα και σήμερα αναρωτιέμαι πώς της φάνηκε η αψυχολόγητη αυτή πράξη). Δεν την ξανάδα από τότε, τις αποφάσεις που δεν μπορούσα να πάρω χρόνια ολάκαιρα τις πήρα μέσα σε ένα δευτερόλεπτο. Απλά έφυγα... Τόσο απλά...

Εκεί που τελειώνει ένα ταξίδι...

...αρχίζει ένα άλλο. Το δικό μου ταξίδι έφτασε λοιπόν στο τέλος του, ένα ταξίδι χρόνων, στο οποίο γνώρισα ανθρώπους, έκανα φίλους, ερωτεύτηκα, αγάπησα και αγαπήθηκα, μίσησα και μισήθηκα. Να σας προλάβω... το ταξίδι έχει φτάσει στο τέλος του εδώ και καιρό, στο μυαλό μου όμως κάπου τώρα φαίνεται ότι τα πράγματα βρίσκουν τον δρόμο τους. Οι φωνές, τα δαιμόνια θα πει κάποιος άλλος, σωπαίνουν, τα όνειρα αποκτούν ξανά τον πραγματικό τους ρόλο -δεν με τρομάζουν μα με συνεπαίρνουν. Δεν χαίρομαι που έκανα τέτοιο ταξίδι...ούτε λυπάμαι όμως...έπρεπε να γίνει κι έγινε. Έτσι τα'φερε η ζωή βρε αδερφέ, πώς να το κάνουμε! Έπαιξα κι εγώ στο στριπ-πόκερ της ζωής κι έμεινα γυμνός... πολύ δακρύβρεχτο το τελευταίο. Εσύ λοιπόν εκεί απέναντι, πάρε μια βαθιά ανάσα, άναψε το τσιγαράκι σου και κοίτα με με κείνο το πλάγιο βλέμμα και το ελαφρύ χαμόγελο της επιτυχίας. Πέτυχες εσύ, απότυχα εγώ θαρρώ... έτσι είναι αυτά. Κοίτα με λοιπόν, τράβα μια τζούρα κι ευχήσου καλό ταξίδι, γιατί εγώ μόλις ξαναφεύγω. Το τραβάει η ψυχή μου φαίνεται να βλέπω καινούργια πράγματα. Για αυτό σου λέω όσα σου λέω... κάτσε εκεί που είσαι και κούνα μου το μαντήλι. Το'κανες ήδη μια φορά, δεν θα σε πειράξει και δεύτερη...

Νυχτερινή Αθήνα...

Κάπου ανάμεσα σ'αυτά τα αμέτρητα φώτα κρύβονται άνθρωποι σαν εσένα κι εμένα,άνθρωποι που χαίρονται,λυπούνται,ζουν,αγαπούν,κλαίνε και γελάνε...

Για ό,τι έχω κάνει...

δεν μετανιώνω, δεν μετανιώνω...
κι είν'η ζωή μια πλάνη, γεμάτη δάκρυ και ψέμα μόνο...
και πίστεψα σε ΣΕΝΑ...
και συ ήσουν ΨΕΜΑ, και συ ήσουν ΨΕΜΑ...

Το μυαλό είναι σαν αλεξίπτωτο...

...αν δεν το ανοίξεις,τότε πέφτεις και σκοτώνεσαι. Ξέρεις,πολλές φορές κρύβεσαι πίσω από την εφήμερη ευτυχία σου χωρίς να βλέπεις παραπέρα,χωρίς να ανοίγεις το μυαλό σου. Και,όπως λέει ο σοφός λαός,έχει ο καιρός γυρίσματα και βρίσκεσαι ξαφνικά μόνος, παρέα μόνο με τις σκέψεις και τις αναμνήσεις σου... Τότε είναι που θέλει φοβερή μαγκιά να σηκωθείς παρά τις κλωτσιές και τις μπουνιές που έχεις φάει.Τότε είναι που πρέπει να σκεφτείς πως όσο εφήμερη είναι η ευτυχία, άλλο τόσο εφήμερη είναι και η δυστυχία.Φτάνει να'χεις τα κότσια να την κοιτάξεις στα μάτια...