Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008... ώρα 6 το απόγευμα, έχει νυχτώσει και κατεβαίνω στο κέντρο της Αθήνας να πάω στο μάθημα ιταλικών. Πολλοί σκέφτονται ότι μόνο ένας τρελός θα κατέβαινε για κάτι τόσο "ασήμαντο" στο κέντρο της πόλης ύστερα από όσα έχουν προηγηθεί... Σάββατο 6 Δεκεμβρίου... ο 15χρονος μαθητής Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος πέφτει στα Εξάρχεια νεκρός από τις σφαίρες ειδικού φρουρού. Ακολουθεί μπαράζ συγκρούσεων ανάμεσα σε ομάδες νεαρών και ΜΑΤ. Η Δευτέρα προμηνύεται δύσκολη, λόγω συλλαλητηρίου που έχει προγραμματιστεί στα Προπύλαια. Δεν θέλω να πιστέψω ότι η βία θα επικρατήσει... Αποφασίζω να κατεβώ στο κέντρο, να ακολουθήσω τους φυσιολογικούς ρυθμούς της ζωής μου, να μην αφήσω το φόβο και το μίσος να με κυριεύσουν. Μια συγκέντρωση είναι άλλωστε, μια συγκέντρωση που κάποιοι άνθρωποι, θέλουν να εκφράσουν τον πόνο τους για ένα παιδί που χάθηκε. Ένα παιδί 15 χρονών...

Στο Σύνταγμα βλέπω κόσμο μαζεμένο, έτοιμο να πάει στα Προπύλαια. Κοντοστέκομαι, ανάβω ένα τσιγάρο, για να δω, να αφουγκραστώ την ατμόσφαιρα, να καταλάβω κι εγώ τι συμβαίνει... κάποιοι νεαροί με καλυμμένα τα πρόσωπά τους επιτίθενται, λεκτικά κυρίως στα ΜΑΤ που βρίσκονται μπροστά στην Βουλή. Τα ΜΑΤ... μου δίνουν εικόνα ανθρώπων που εκείνη την στιγμή δεν ξέρουν τι να κάνουν... μέσα σε δευτερόλεπτα βρίσκονται περικυκλωμένοι, ναι αυτοί, οι άνθρωποι που είναι εδώ για να προστατεύσουν εμένα κι εσένα, από 15χρονους-16χρονους και δεν ξέρουν τι να κάνουν... και τότε μέσα στον πανικό τους εξαπολύουν επίθεση. Μεμονωμένα πιάνουν νεαρούς, τον ένα 3 μέτρα μακριά από μένα, και τους χτυπούν αλύπητα. 4-5 "όργανα της τάξης" σε ένα παιδαρέλι 15 χρονών... σκέφτομαι... τι φταίει; η έλλειψη παιδείας και κουλτούρας από ένα καταρρέον εκπαιδευτικό σύστημα που έδωσε την πέτρα στο παιδί αυτό να την πετάξει; η έλλειψη οργάνωσης, εκπαίδευσης ή και αυτή η ανικανότητα ακόμα των αστυνομικών, οι οποίοι χειρίζονται μια κατάσταση με τον πλέον λάθος τρόπο; Φταίω εγώ που άφησα το εξωτερικό για να επιστρέψω στην πατρίδα μου, να την βοηθήσω όσο μπορεί να πάει μπροστά;
Ο κόσμος κοιτάει με βλέμμα απόγνωσης κάδους να καίγονται, τα δακρυγόνα κάνουν την ατμόσφαιρα αποπνικτική... συνεχίζω τον δρόμο μου για την Μπενάκη. Περνώντας την Ακαδημίας βλέπω κόσμο να κατεβαίνει στα Προπύλαια, να δώσει το παρόν στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας. Φτάνω στο φροντιστήριο. Οι λίγοι τολμηροί που κάναμε το μεγάλο βήμα να κατεβούμε μια τέτοια ημέρα στο κέντρο της πόλης συνειδητοποιούμε ότι μάθημα δεν θα γίνει... δυμοιρίες των ΜΑΤ περνούν ακριβώς κάτω από το κτίριο και κατευθύνονται στον άξονα Σύνταγμα-Ομόνοια... αποφασίζουμε να φύγουμε... μαθαίνουμε ότι έχουν κλείσει οι σταθμοί του μετρό στην Ομόνοια και το Πανεπιστήμιο. Οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας έχουν ολοκληρωθεί και ομάδες νεαρών "κουκουλοφόρων", όπως αρέσκονται να τους χαρακτηρίζουν τα μέσα, έχουν αναλάβει δράση... το κέντρο φλέγεται και η αστυνομία έχει δημιουργήσει έναν κλοιό γύρω τους... αδυνατώ να πιστέψω ότι για πολλοστή φορά παρακολουθούμε αυτή την τυφλόμυγα της βίας στην πόλη μας... αδυνατώ να πιστέψω ότι για πολλοστή φορά κλαίμε για νεκρό από την ασυδοσία της αστυνομίας, για υλικές καταστροφές από "αντιεξουσιαστές", ότι φοβόμαστε ακόμα και για την ακεραιότητα του εθνικού μας πλούτου, του Αρχαιολογικού Μουσείου, της Εθνικής Βιβλιοθήκης... (σκέφτομαι ότι ούτε οι μεν ούτε οι δε γνωρίζουν την πνευματική αξία των κτιρίων αυτών...)
Κάπως καταφέρνω να επιστρέψω σπίτι, περνώντας μέσα από τα Εξάρχεια, τα οποία εκείνη την ώρα ήταν στην κυριολεξία η πιο ήσυχη γειτονιά της πόλης...
Στο Facebook γίνομαι μάρτυρας μιας πρωτοφανούς δραστηριότητας... δημιουργούνται γκρουπ για το νεκρό παιδί, μηνύματα εχθρικά για την αστυνομία διαδέχονται το ένα μετά το άλλο. Αποφασίζω να μην πάρω θέση... είναι τόσο τραγικό το συμβάν της δολοφονίας ενός παιδιού που θεωρώ περιττά τα πολλά λόγια. Αυτό είναι το πρόβλημα στον τόπο αυτό... μιλάμε πολύ και σκεφτόμαστε λίγο... μισούμε και αγαπάμε πολύ, παθιαζόμαστε... κι όμως έχουμε την ποιότητα και την ενέργεια να βγάλουμε κάτι καλό... δεν το βγάζουμε όμως...
Σήμερα είναι Τετάρτη και έχουν συμβεί διάφορα. Έχουν ακουστεί σχεδόν τα πάντα, από σενάρια συνομοσίας μέχρι φόβους για κύρηξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης. Άλλοι μιλάνε για την αρχή της αντίδρασης του κόσμου απέναντι σε ένα σύστημα που αντιμετωπίζει σοβαρή κρίση.
Επιτρέψτε μου να αφήσω στην άκρη τις θεωρίες. Είπα ότι τέτοιες στιγμές ίσως δεν θα έπρεπε να λέμε πολλά. Επιτρέψτε μου να πω ότι αυτό που είδα είναι μίσος, φόβος, απόγνωση, αντίδραση. Είδαμε όλοι τι έγινε χθες στην Πάτρα. Πολίτες ήρθαν σε σύγκρουση με κουκουλοφόρους. Εκεί φτάσαμε λοιπόν... να βλέπουμε παντού εχθρούς.
Έχουμε ένα πολιτικό σύστημα, από την άκρα Δεξιά μέχρι την άκρα Αριστερά που αποδεικνύεται ανίκανο να χειριστεί σοβαρά την χιονοστιβάδα που ακολούθησε τον θάνατο του παιδιού. Έχουμε μια αστυνομία που είτε θα πρακολουθεί αμέτοχη αφήνοντας τους "αντιπάλους" της να καίνε τα πάντα, είτε θα δέρνει αλύπητα όποιον βρεθεί στο διάβα της (τι είπατε; συλλήψεις χωρίς να πέφτει ξύλο;μην τα λέτε σε μένα...). Έχουμε παιδιά που δεν βρέθηκε κάποιος να ασχοληθεί σοβαρά μαζί τους και βγάζουν τώρα την οργή τους. Έχουμε μίσος, μίσος, μίσος... Ζητούμε την παραδειγματική τιμωρία του υπαιτίου για τον φόνο με θάνατο (ναι! το είδα στο facebook). Ζητούμε δηλαδή την εφαρμογή βίας απέναντι στην βία. Ο Γκάντι δηλαδή που τα έβαλε με ολόκληρη Βρετανική Αυτοκρατορία με το γνωστό δόγμα της παθητικής αντίστασης δεν ήξερε τι του γινόταν...
Κρίμα για αυτό τον τόπο. Κρίμα γιατί στα 30 μου, πιστεύω πολύ και στην γενιά μου και στις νεότερες γενιές. Πιστεύω ότι μπορούν να διώξουν την σαπίλα. Πιστεύω ότι μπορούν να έχουν οράματα και ιδέες. Τι βλέπω όμως; Βλέπω μίσος, βλέπω αντίδραση... σημασία παιδιά δεν έχει η αντίδραση, αλλά η δράση. Σημασία έχει να απομονώσουμε ό,τι σάπιο υπάρχει σε αυτή την κοινωνία. Σημασία έχει να δείξουμε ποιοί είμαστε και τι θέλουμε από αυτούς που κυβερνούν χωρίς να συμμετέχουμε σε αυτό το γαϊτανάκι της βίας και της βλακείας που μας έχουν βάλει.
Δεν έχω αυταπάτες... I have a dream είπε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και τον πυροβόλησαν. Τον Γκάντι τον πυροβόλησαν επίσης... Άρα από ποιον να περιμένω να αναλάβει να σώσει αυτό τον τόπο; Αφού οι μισοί είναι απασχολημένοι να βρίζονται με τους άλλους μισούς. Αφού οι μισοί ρίχνουν το μπαλάκι των ευθυνών στους άλλους μισούς. Επομένως ποιόν να εμπιστευτώ;
Την απάντηση την έδωσα λίγο πιο πάνω και απευθύνομαι σε αυτούς που μας κυβερνούν και ορίζουν τις τύχες μας... αφήστε τους νέους να δώσουν αυτά που θέλουν, βγάλτε τους από τις καφετέριες, τα κλαμπ και την αποχαύνωση της τηλεόρασης και των ψευτοσωτήρων, δώστε τους όραμα και ιδέες. Αφήστε τους να κατακτήσουν τον τόπο αυτό με την σκέψη τους, με τα όνειρά τους. Μην τους παίρνετε τα όνειρα... είδατε αυτές τις 3-4 μέρες τι μπορεί να γίνει αν κλέψεις τα όνειρα κάποιου...