Θυμάμαι...

...κάτι βράδια, ατέλειωτα βράδια που καθόμουν και σου μιλούσα, και μου μιλούσες, κι η νύχτα έμοιαζε να δίνει τη θέση της σ'έναν κόσμο πλασμένο μόνο για σένα και μένα. Θυμάμαι αυτό το βλέμμα σου που με γαλήνευε και με ταξίδευε αφημένο σε μια θάλασσα χωρίς φουρτούνες. Πρωινός καφές με τον καπνό απ'το τσιγάρο να χάνεται στη μουντή, μα συνάμα γλυκιά μελαγχολία του φθινοπώρου. Μια μελαγχολία τόσο γνώριμη, τόσο κοντινή... αυτά που έζησα δεν ξεγράφονται, δεν ξεχνιούνται... οι άνθρωποι ξεχνιούνται όμως. Και τούτο που μένει είναι κάποιες θολές αναμνήσεις όπως οι θύμισες ενός ονείρου, το οποίο θα ξεχάσεις το επόμενο βράδυ. Κάποτε πίστευα στην αιώνια ανάμνηση, πίστευα ότι οι αναμνήσεις είναι κτήμα μου και δεν πρόκειται να μου τις πάρει κανείς, ότι αυτά που έχω ζήσει θα με συντροφεύουν σε κάθε μου βήμα. Κι όμως... ακόμα και οι πιο γλυκιές αναμνήσεις ένα όνειρο είναι. Τις ξεχνάς το επόμενο βράδυ... όταν θα δεις άλλο όνειρο...τις ξεχνάς ίσως πιο γρήγορα από τους εφιάλτες σου...