Ξυπνάς και κοιμάσαι με αυτή την σκέψη...

ότι γύρω σου όλοι σε αγαπούν, σε νοιάζονται, σε σέβονται, σε εκτιμούν. Βυθίζεσαι σε μια λίμνη χαράς και ασφάλειας, μακαρίζεις την τύχη σου και απολαμβάνεις αυτή την ευχάριστη κατάδυση, αυτό το βύθισμα μέσα στο ζεστό, φιλόξενο νερό. Όταν φτάνεις στον πάτο όμως αρχίζεις και κρυώνεις, σκέψεις μαύρες κυριεύουν το μυαλό σου κοιτάς δεξιά και αριστερά να βρεις τους φίλους σου, να βρεις όλα αυτά που σε έκαναν ευτυχισμένο, που σου έδιναν σιγουριά και ασφάλεια. Απεγνωσμένα ψάχνεις, μα το βλέμμα καταλήγει συνέχεια στο κενό. Τότε μόνο καταλαβαίνεις την γύμνια σου. Τότε κοιτάς για πρώτη φορά πού βρίσκεσαι. Στον πάτο μιας παγερής, αφιλόξενης λίμνης. Μόνος...

Γιατί στον πάτο είμαστε όλοι μόνοι...