Χαθήκαμε απόψε κι αυτό μου φτάνει... βρεθήκαμε σε σκοτεινά, υγρά σοκάκια που μυρίζουν μούχλα και ζέχνουν υγρασία... τα περπατήσαμε, περιπλανηθήκαμε μες στον λαβύρινθο μιας άθλιας συνοικίας, γεμάτης φανερά μυστικά που πετάγονται στο διάβα μας δίνοντάς μας λίγο

απ'το φόβο τους, τον φόβο που μας έμαθαν να φοβόμαστε, τον φόβο που μας έκαναν να απαρνηθούμε ρίχνοντάς τον στο πυρ το εξώτερο. Αρχίζεις κι εσύ να φοβάσαι μέσα σ'αυτό το συνοθήλευμα από σκοτάδι, υγρασία και ύποπτη σιωπή. Μου μιλάς για γειτονιές όμορφες, με ωραίους δρόμους, δέντρα, περιποιημένα σπίτια, ευτυχισμένους ανθρώπους. Αλήθεια, τι γυρεύεις εσύ μέσα σε τούτο το βρώμικο και άθλιο σκηνικό; Πώς βρέθηκες εδώ μες στο σκοτάδι, να ακολουθείς τα βήματά μου και να τραβιέσαι σε μέρη ποταπά και αξιολύπητα; Δεν σου αρμόζει να'σαι εδώ βουτηγμένη σε ανήλιες κατακόμβες, παρέα μόνο με εμένα, μια σκιά που σε τρομάζει και σε απωθεί. Κοίτα με και μην προσπαθείς να πάρεις το βλέμμα σου από πάνω μου. Εγώ είμαι εκείνος που θα σε σύρει έξω από αυτό το μέρος και θα σε πάει εκεί που θες, πίσω στην ασφάλεια της όμορφης ζωής σου μακριά απ'την αλλόκοτη μιζέρια που τριγυρίζει τα βήματά σου. Εγώ... με μια προϋπόθεση όμως... να ψάξεις πραγματικά να βρεις ομορφιά μέσα σ'αυτή την αθλιότητα και να δεχτείς πως τέτοια μέρη βρίσκονται δίπλα σου και δεν τα βλέπεις γιατί δεν θες. Θα σε πάω εκεί που θέλεις αρκεί να αντικρύσεις την ασχήμια του κόσμου τούτου που σε έφερα... ίσως κάπως καταφέρεις να δεις και την δική σου ασχήμια...και μην εκπλαγείς αν σε τρομάξει αυτό που θα αντικρύσεις...